Kategorie:
Bez kategorii

Do kimchi zabierałem się jak pies do jeża, robiąc dziwne podchody i podjazdy. Traf jednak chciał, że w trakcie mojego ostatniego pobytu w Poznaniu, u mojego bratanka, opędzlowałem kilka łyżek tego azjatyckiego przysmaku i przepadłem. Ugniatając namiętnie kapustę i nacierając ją pikantną papryką gochugaru wiedziałem, że będę próbował ją wcisnąć w zupę. Starałem się, by poziom ostrości był na wysokim poziomie, ale musiałem uważać, żeby nie zastosować tradycyjnej koreańskiej receptury. Zdaje sobie sprawę, że pikanteria potrawy powinna być odczuwalna dwukrotnie, ale takiego pożaru nie ugasiłoby dziesięć zastępów Ochotniczej Straży Pożarnej. Wyszło tak, jak sobie wymarzyłem i już przy pierwszej degustacji moje usta poczuły się jak w Mordorze, a na twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nie pozostało więc nic innego jak realizacja pomysłu, który szalał w mojej głowie jak bawidamek, na turnusie w Ciechocinku. Stało się! Po raz kolejny przepadłem na długi czas. Mam kimchi w zupie.

CZYTAJ WIĘCEJ

Wracając z pracy, zmagałem się ze strasznym głodem, który nie tylko ściskał mi brzuch, ale dawał też głośne sygnały dźwiękowe. Gdy mijałem ludzi na ulicy, dziwnie na mnie zerkali, widząc moją skwaszoną minę i ciągnące się za mną decybele. Nie przejmowałem się bezczelnymi spojrzeniami, które spływały po moich plecach i kończyły swą podróż na ich końcu. Gdy wpadłem do domu jedyne, o czym marzyłem, to jedzenie. Mogłem co prawda chwycić czerstwą kromkę chleba z dnia poprzedniego, ale chciałem zadowolić się szybkim, ciepłym posiłkiem. Jeszcze kilka lat temu, zapewne bym wcisnął w siebie pikantną zupę, która w składzie ma całą tablicę Mendelejewa, ale nie tym razem. Teraz wygoda została wyparta przez fuzję dobrego smaku i szaleńczej kreatywności ubranej w proste składniki. Zawiesiłem oko na zawartości lodówki i nawet nie zdążyłem nic zakołysać. W centralnym miejscu tak jakby czekał na mnie śnieżnobiały delikwent. Nie wiem dlaczego, ale zapragnąłem go skąpanego w musztardzie. Nieco się zdziwił tym połączeniem…chrupiący Kalafior.

CZYTAJ WIĘCEJ

Chwyciłem za uchwyt umożliwiający swobodne otwarcie lodówki, szarpnąłem, ale drzwi były nieugięte i ani drgnęły. Pociągnąłem po raz drugi, ale te niewzruszone pozostawały w jednej pozycji i nie zamierzały podjąć żadnej współpracy. Po raz pierwszy przytrafiła mi się taka sytuacja, tak więc moje zdziwienie było przeogromne. Nie wiedziałem co o tym myśleć. Wiedząc, że muszę się dostać do środka, zacząłem kombinować, jak złamać ten opór. Na pierwszy rzut poszedł widelec, którym zacząłem nieudolnie wyszarpywać uszczelkę. Musiałem jednak odrzucić tę metodę, gdyż uszczelka po kilku sekundach wyglądała jak wąż ogrodowy po spotkaniu z kosiarką. Pomyślałem, że może nóż sobie poradzi z tym problemem. Wyciągnąłem z szuflady najmniej ostry przyrząd i zacząłem z chirurgiczną precyzją podważać drzwi. Robiłem to w takim skupieniu, że słyszałem nawet przyspieszone bicie swego serca. Przez chwilę się czułem jak Egon Olsen, który próbuje „skroić” klejnoty duńskiej rodziny królewskiej. Na myśl o tym uśmiechnąłem się pod nosem i pomyślałem, że brakuje mi stetoskopu i gustownego melonika. Wizja o duńskim włamywaczu pozwoliła mi troszkę jaśniej spojrzeć na sytuację. Udało mi się dostrzec, że drzwi zostały zablokowane przez stojące obok krzesło, które wystarczyło odsunąć. Mogłem już dostać się do środka. Dorwałem się do upragnionych kostek tofu, które w blasku lodówkowego światła, wyglądały jak sztaby złota.

CZYTAJ WIĘCEJ