danie główne – Vegenerat Biegowy

2 minuty czytania 12 kwietnia 2022 Brak odpowiedzi

IDEALNE CHLEBKI NAAN

Tajemnicą poliszynela jest, że w moim menu królują wytrawne i bardzo zdecydowanie doprawione dania. Nie jest więc dziwne, że w trakcie podróży po kraju, na moim celowniku są lokale, które nie boją się przypraw i nie podają na talerzu bezsmakowej mieszaniny warzyw. Wybierając miejsce, gdzie będę się stołował w obcym mieście, zawsze na pierwszym miejscu jest kuchnia indyjska, która słynie z dań przepełnionych aromatem i niesamowitym smakiem. Pominę już wodotryski dotyczące poszczególnych pozycji menu, gdyż dziś będzie mowa o czymś, co tak naprawdę jest dodatkiem do konkretnego dania. Naan, bo o nim dziś mowa. Ociekający tłuszczem, aromatyczny, po brzegi wypełniony glutenem, który z dodatkiem czosnku, potrafi rzucić na kolana i wymusić modły dziękczynne. Pójść do restauracji i nie zjeść chlebka naan, to jak wejść do Starbucksa i zamówić colę. Wystarczająco długo przetrzymałem Was z tym przepisem. Do dzieła!

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 16 lutego 2022 Brak odpowiedzi

WYTRAWNE GOFRY Z SOJOWYM TWAROGIEM I POMIDORAMI

danie główne, kolacja, śniadanie

Wstyd się przyznać, ale przez 8 lat rzeźbienia w kuchni roślinnej nigdy nie zdecydowałem się na gofry. Nie, żebym bał się tego dania, czy wymyślał jakieś inne fanaberie. Najzwyczajniej w świecie nie miałem gofrownicy. Jako dzieciak, często jadałem gofry, które ociekając bitą śmietaną i owocami z syropu, pieściły kubki smakowe i solidnie rozpychały dupę. Nie ma się zatem co dziwić, że już jako dziecko dźwigałem brzemię otyłości. Dziś moje upodobania się nieco zmieniły i nie muszę wcinać gofrów na słodko. Nie tęsknię ani za śmietaną, ani za wątpliwej jakości owocami, ale byłem ciekawy, jak podejdą mi gofry w wersji wytrawnej. Nie było sensu, by dłużej nad tym dywagować, więc odpaliłem przeglądarkę i sprawdziłem, czy w najbliższym składzie AGD mają na stanie gofrownicę i tak stałem się posiadaczem kolejnego sprzętu. Jak na razie nie myślę o tym, gdzie ją będę przechowywał, gdyż pewnie przez kilka dni będę testował wszystkie wersje wytrawne, a i pewnie zahaczę o jakiś słodki akcent. Tymczasem zostawiam Was z poniższym przepisem i lecę zachwycać możliwościami sprzętu, na który nie wydałem milion monet.

GOFRY:

1 kubek mąki (pojemność około 250 ml),
1 kubek mleka roślinnego (ten sam kubek),
1 łyżeczka proszku do pieczenia,
1 łyżka oleju z pestek winogron,
sok z połowy cytryny,
cukier i sól – w tym przypadku sami musicie zdecydować o ilości. Jeśli gofry mają być na słodko, dajcie więcej cukru. Jeśli chcecie wytrawne, dorzućcie więcej soli.

Suche składniki mieszamy ze sobą.
Olej mieszamy z mlekiem i cytryną.
Mieszamy wszystko i odstawiamy na około 15 minut.
Gotowe ciasto wylewamy partiami na gofrownicę i pieczemy do uzyskania rumianego koloru.
Z powyższej porcji wychodzi 6 gofrów 🙂

TWAROŻEK:

Za bardzo nie chciało mi się kombinować, więc wykorzystałem ten przepis.

Żeby nieco poprawić konsystencję dodałem dwie łyżki jogurtu kokosowego PLANTON, wkroiłem pół czerwonej cebuli, doprawiłem pieprzem i solą.

POMIDORY:

15 pomidorów koktajlowych (ilość na dwie solidne porcje),
2 łyżki dobrej oliwy z oliwek,
pieprz,
sól,
około 1/2 szklanki soku z kimchi,
2 ząbki czosnku.

Na oliwie podsmażamy czosnek. Koniecznie go pilnujcie, gdyż dziad lubi się szybko przypalać.
Do podsmażonego czosnku, dodajemy pomidorki. Tutaj też musicie uważać, bo gdy zaczną pękać, oliwa będzie strzelać we wszystkie strony.
Gdy pomidorki zaczną puszczać sok, podlewamy wszystko „wyciągiem” z kimchi. Redukujemy wszystko, tak by nie było zupy pomidorowej.
Na koniec delikatnie wszystko posypujemy solą i pieprzem. Jeśli stwierdzicie, że sos z kimchi to za mało, możecie dorzucić ostre papryczki.

Na gofry nakładamy wcześniej przygotowany twarożek.
Na twarożku układamy pomidory, nie żałując oliwy z tym co oddały pomidory i kimchi.
Na koniec dorzucamy kiełki, kolendrę i co tam jeszcze zechcecie.
Jako fajne wykończenie sprawdzają się zmielone orzechy włoskie, wymieszane z płatkami drożdżowymi.

2 minuty czytania 30 stycznia 2022 Brak odpowiedzi

GOTOWANE KLOPSY RYŻOWE Z KISZONĄ KAPUSTĄ

danie główne

Moje pierwsze kotlety warzywne nie należały do zbyt udanych. W ogóle nie były doprawione. Nie wiem, czy tak bardzo byłem podniecony tym, iż robię warzywnego kotleta, czy wynikało to z niewiedzy, że warzywa trzeba troszkę bardziej posolić. Druga rzecz, która nie do końca mnie przekonała, kręciła się wokół dużej ilości tłuszczu. Mój obiad zachowywał się jak gąbka. Spijał tłuszcz z patelni jak dromader, który właśnie dotarł do oazy po kilkudniowej wędrówce. Kilka miesięcy później odkryłem, że takie kotlety można piec. Tutaj się zaczęły cuda- wianki. Spodziewałem się soczystego produktu, który tym razem nie będzie ociekał tłuszczem, a zamiast tego otrzymałem wycinek płyty OSB. Jedząc, miałem wrażenie, że za chwilę w moje podniebienie będą się wbijać drzazgi. Smarowałem, oliwiłem warzywne klopsy w późniejszym czasie, ale jednak to nie było to.

Ostatnimi czasy postanowiłem się nieco wyszczuplić. Tak, troszkę mi się przybrało na masie, ale ocknąłem się i zacząłem baczniej się przyglądać zawartości talerza. W związku z tym, wpadłem na pomysł, żeby klopsy ugotować. Pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę, gdyż bez większych przymiarek, trafiłem w przepis jak Lewandowski w bramkę przeciwnika.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 25 stycznia 2022 Brak odpowiedzi

ZIEMNIAKI ZAPIEKANE Z POREM

danie główne, kolacja

Był czas w moim życiu, że por kojarzył mi się tylko z zielskiem, które pływało w rosole. Nie oznacza to jednak, że patrzyłem na niego krzywo. Broń Boże! Jako jedyny przedstawiciel rodziny, ładowałem sobie całe zielsko na talerz, rozdrabniałem i mieszałem z makaronem. Rosół mógł nie istnieć, gdy na talerzu miałem mix marchewki, pietruszki, lubczyku i pora. Po latach, gdy stawiałem pierwsze kroki w kuchni roślinnej, zacząłem dostrzegać jego potencjał i coraz częściej gościł w moim menu. Z racji jego rurkowatego kształtu, zacząłem go faszerować strączkami. Szybko jednak zrezygnowałem z tego posunięcia, bo rurki w trakcie załadunku, rozpier… się, a ja widzący klęskę rozwijającą się w moich dłoniach, kląłem jak szewc po strzale w palec wskazujący. Innym razem postanowiłem zrobić lasagne z sojowym sosem bolońskim. Tutaj dopiero były cyrki. Mało tego, że ser wegański, który nabyłem drogą kupna, nie rozpuścił się, to por, który miał imitować makaron, zachowywał się jakby był kawałkiem brezentu. Za cholerę tego nie szło pokroić. Przestałem eksperymentować i skupiłem się na mniej wyszukanych kombinacjach lawirujących w kręgu zup, zapiekanek, czy też surówek. Możliwe, że jeszcze kiedyś powrócę do kombinowania z porem, ale chcąc zachować spokój i nerwy w nienaruszonym stanie, skupię się na prostocie.

CZYTAJ WIĘCEJ

4 minuty czytania 24 stycznia 2022 Brak odpowiedzi

BAO Z CHLEBOWCEM SRIRACHA

danie główne, kolacja, przekąska

Z bułeczkami bao, po raz pierwszy spotkałem się na Wege Festiwalu w Bydgoszczy. Miękkie, puszyste ciasto i w środku fantastycznie przyrządzony chlebowiec, którego również wcześniej nie smakowałem. Doświadczenie wypełnione ślinotokiem. Wczoraj, po długim wybieganiu, wpadłem na pomysł, by odświeżyć wspomnienie o chińskich bułeczkach, serwując je również z chlebowcem. Wiedziałem, że nie będzie lekko, bo głód zaczął już mnie smagać biczem po żołądku, więc nie mogłem sobie pozwolić na eksperymenty w postaci marynowania jackfruita. Musiałem działać dynamicznie i skutecznie, żeby już dłużej nie czekać na upragniony posiłek. Przygotowałem sobie wszystkie produkty, naczynia, uporządkowałem myśli…No właśnie z tym ostatnim coś nie do końca zagrało, bo moje uwielbienie do mąki i drożdży odrobinę się zagalopowało. Tajemnicą poliszynela jest fakt, że uwielbiam smak drożdży. Troszkę się rozpędziłem w ich odmierzaniu. Ciasto szybko osiągnęło zadowalające rozmiary, a jego dalsza obróbka, była czystą formalnością, która odziała się w przyjemność. Zaskoczenie przyszło, gdy ułożyłem ciasto na parze. Po 20 minutach, zamiast subtelnych małych bułeczek, miałem wulgarnie nabrzmiałe buły. Swoją drogą, niezłe danie mi się wczoraj ujeBAO.

CZYTAJ WIĘCEJ