Kategorie:
danie główne

Zbliżała się 40 minuta drugiej połowy meczu, a ja nadal grzałem ławę. Wiedziałem, że jako klasowy grubas, nie mam szans, by wejść na boisko, ale gdzieś z tyłu głowy jeszcze tliła się nadzieja. Kątem oka zerkałem na zegar i widziałem, jak każda uciekająca sekunda, przybliża mnie do niechlubnego tytułu Króla Gorącej Ławy. Nagle, jeden z zawodników naszej drużyny, po zderzeniu z innym piłkarzem, upadł na murawę. Nie wyglądało to dobrze, ale moją twarz rozświetlił szeroki uśmiech i poderwałem się na równe nogi. Usłyszałem za sobą soczyste „Ku**a mać”. Po tym niezbyt cenzuralnym wytrysku emocjonalnym trenera wiedziałem, że moje modły zostały wysłuchane i po chwili biegłem jak oszalały na ustaloną pozycję. Gwizdek. Gra została wznowiona i zacząłem biegać, raz w prawo, raz w lewo w oczekiwaniu na jakieś podanie. Czasu było coraz mniej, a ja nadal nie dotknąłem piłki. Widziałem, że sędzia coraz częściej zerka na zegarek i w uszach już słyszałem gwizdek kończący spotkanie. W tym samym momencie, w okolicy mojej prawej stopy, dostrzegłem futbolówkę i bez namysłu zacząłem biec, rytmicznie przesuwając ją delikatnymi uderzeniami. Mijałem kolejnych zawodników. Czułem się jak Lewandowski, który zmierza do bramki przeciwnika po swego jubileuszowego gola. Wiedziałem, że to jest mój dzień, którego świetność przypieczętuję zwycięskim strzałem. Gdy już przymierzałem się do ostatecznego strzału, zrobiło się niewyobrażalnie jasno i zamiast trybun dostrzegłem znajome pomieszczenie kuchenne. W drzwiach stała Magda i z niedowierzaniem patrzyła, jak kopiąc kapustę, lawiruję pomiędzy krzesłami.

CZYTAJ WIĘCEJ