danie główne – Strona 2 – Vegenerat Biegowy

3 minuty czytania 22 stycznia 2020 Brak odpowiedzi

PIECZONY KALAFIOR MUSZTARDOWY

Otwierałem oczy, gdy zaatakował moje myśli po raz pierwszy. Jeszcze nie wiedziałem, kim jest i co zamierza ze mną zrobić, ale jego determinacja wirowała w powietrzu jak seks u niejakiego Greja. Wiedziałem, że nie mogę zostać w łóżku przez cały dzień, wciskając się pomiędzy kołdrę i prześcieradło. Musiałem się podnieść. Ostrożnie wysunąłem się z bezpiecznej strefy pościelowej i udałem się w kierunku kuchni. Cały czas wyczuwałem jego obecność. Otulony niepokojem przesuwałem się wzdłuż ścian, starając się od nich nie odrywać. Wiedziałem, że atak możne nastąpić w każdej chwili i z każdej strony, więc moja głowa latała w prawo i lewo, jakbym wykonywał wzrokowe pomiary. Pełzając jak glonojad po szybie akwarium, znalazłem się w kuchni. Prawą dłonią wymacałem drzwi lodówki i zacząłem ją po cichu otwierać. Tak, wiem. Mogłem od razu wskoczyć w outfit i uciec z domu, ale nie jestem w stanie opuścić mieszkania, bez śniadania i kawy. Takie całkiem zdrowe zboczenie, które nakazuje mi codziennie rano zjeść choćby kanapkę. Nagle na mojej dłoni poczułem chłodny uścisk, a przed moją twarzą pojawiła się blada postać. Zamurowało mnie, gdyż ataku spodziewałem się z każdej strony, ale nie z lodówki. Nie było już ratunku, musiałem przystać na warunki, które przedstawił jegomość gwałcący me myśli od rana. Wiedziałem, że po powrocie do domu, będę musiał poświęcić mu trochę uwagi. Choć w planach miałem dziesiątki innych zamierzeń, musiałem ogarnąć, leżakujący w lodówce Kalafior.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 15 listopada 2019 Brak odpowiedzi

GULASZ Z TAJSKIM AKCENTEM

danie główne, kolacja

Po kilkumiesięcznej przerwie w pisaniu postów na stronę, zebrałem się w końcu do kupy i zaczynam pisać. Coś, co kiedyś sprawiało mi niesamowitą frajdę, nagle jakby umarło śmiercią naturalną i jak pękająca bańka mydlana, zniknęło z mojego życia. Śmierdzący leń-pewnie pomyśleli niektórzy-gotuje non stop, co jakiś czas wrzuca zajawkę z żarciem na fb i to wszystko. Nie zamierzam się bronić, nie zamierzam też boksować się z własnymi myślami, by wymyślić powód, który usatysfakcjonuje tłum spragnionych nowego żarcia. Tak, potwierdzam. Nie chciało mi się, nie miałem weny, sytuacja była napięta jak T-shirt w rozmiarze M na ciele strongmana. Takie tłumaczenie jest zdecydowanie prostsze i nie będę musiał bić piany, by roztrząsać rozległe dylematy życiowe. Wolę ten czas poświęcić na wymyślenie kolejnego tekstu, który zgarnąłby główną nagrodę na Festiwalu Bzdur. Swoją drogą, ciekawy jestem, jak wyglądałaby statuetka wręczana na takiej imprezie. Czy wraz z nią uzyskałbym jakiś tytuł? Dziwne myśli krążą mi po głowie. Nie będę teraz tego wizualizował. Kierując się w stronę brzegu, żeby nie pływać bezsensownie po morzu nasączonym słowem, chciałbym Wam coś oznajmić. Od teraz Wasze życie, nigdy już nie będzie takie samo. Nasączone będzie porównaniami z Wokulskim, Reymontem i Panem Heńkiem, który sprzedaje warzywa, podjeżdżając na rynek starym Tarpanem. Przyszedłem do Was z michą dobrego żarcia, mocniejszy niż kiedykolwiek. Wróciłem! …i jestem, w jakiej formie jeszcze nie byłem!

CZYTAJ WIĘCEJ

4 minuty czytania 14 listopada 2019 Brak odpowiedzi

PIZZA Z SEREM Z NERKOWCÓW

danie główne, kolacja

Na jednym ze spotkań autorskich padło pytanie – „…jak lubisz…?” W związku z tym, że zrobił się gwar, nie dosłyszałem sporej części pytania. Udając, że zrozumiałem wszystko od początku do końca, zacząłem improwizować. Nie chciałem dać powodu do plotek i starałem się zamaskować mój niedosłuch. Postanowiłem użyć najbardziej neutralnego opisu, by nie siać zgorszenia, ani nikogo nie urazić. Nie chciałem też za bardzo odbiec od tematyki kulinarnej. To było spotkanie dotyczące książki kulinarnej, a nie analiza książki prof. Lwa-Starowicza. Wiedziałem, że muszę o tym pamiętać. Byłem bardzo skupiony. „Jak lubisz?” – zagadnąłem i zrobiłem kontrolowaną pauzę, żeby zebrać myśli i rozpocząć karkołomny monolog. „Lubię, gdy jest delikatna i nie ma zbyt wiele na sobie. W sumie nie ma znaczenia, czy jest puszysta, czy też powycinana jak Ewa Chodakowska ćwiczeniami. Ważne, żeby znała moje pragnienia i potrzeby. Lubię delektować się jej zapachem, który roztacza się po całym mieszkaniu. Zanim się do niej zabiorę, zbliżam do niej swą twarz ,by pochłonąć każdy zapach. Pobudzam swoje zmysły”. Cały czas obserwowałem czytelnika, który zadał pytanie. Na jego twarzy tańczyły znaki zapytania, a oczy wyszły nienaturalnie na zewnątrz, jakby miał zbyt ciasno warkoczyki zawiązane. Poczułem, że coś idzie nie tak. Nagle usłyszałem, szept zza sceny „Przemek, Pan pytał o pizzę, jak lubisz ją przyrządzać” Szybko, w głowie przewinąłem monolog, który przed chwilą upubliczniłem. Uśmiechnąłem się pod nosem, wiedząc, że zbytnio tematu nie przestrzeliłem.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 8 sierpnia 2019 Brak odpowiedzi

CHŁODNIK Z OGÓRKÓW I CHRZANU

danie główne, kolacja, przekąska, zupa

Zdarza się raz na jakiś czas, że zasiadam do komputera i gdy próbuję skleić jakiś wstęp do przepisu, w mojej głowie panuje chaos. Czuję pod skórą szalejące pomysły, ale ich niesprecyzowane ruchy nie mogą znaleźć drogi ujścia. Siedzę więc teraz przed monitorem, stukam w klawiaturę i wklepując kolejne wyrazy, traktuje ten manewr jak pas startowy, licząc na rozpęd. Nic się jednak nie dzieje. Zatrzymuje się po jednym zdaniu i wpatruje się jak zahipnotyzowany, w tekst, który za cholerę nie chce się rozwinąć. Zaczynam się zastanawiać nad tą niemocą i grzebiąc paluchami w najciemniejszych zakamarkach moich myśli, próbuję doszukać się przyczyny. Czy to już koniec? Czy moje pomysły zostały w 100% przelane do książki, a teraz już będzie tylko suchar wysmagany kurzem? Zaczynam powoli panikować i choć przy moim biurku nie pada deszcz, czuję że po moim czole spływa zimna kropla wody? W myślach wypłacam sobie solidnego „liścia” i ponownie grzebię w swojej głowie, by jakoś usprawiedliwić tę suszę słowną. W pewnym momencie poczułem ciepło rozpływające się po moim karku, a wraz z nim olśnienie. Już wiem, dlaczego jestem taki nieobecny. Słońce, które wdarło się przez okno i postanowiło zabawić się moim kosztem, nie pozwala na skupienie i wyciąga mnie na zewnątrz. W trakcie wietrzenia myśli, rodzą się pomysły nasączone Amaretto i słodkie jak Tiramisu…ale są też smaki wytrawne, jak ogórek podkręcony ostrym chrzanem.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 18 lipca 2019 Brak odpowiedzi

KALAFIOROWA PIZZA Z MAJONEZOWYM SOSEM PIEPRZOWYM

danie główne, przekąska

Gdy przechadzałem się po mieszkaniu, on cały czas zerkał na mnie, próbując wymusić na mnie jakąkolwiek reakcję. Prowokacyjne przewiercanie mnie wzrokiem, na nic się jednak zdało, gdyż doskonale znałem taki rodzaj zagrywki. Postanowiłem się z nim nieco zabawić. Wiedziałem, że strasznie go męczy ten bezruch, więc przyspieszając przy blacie kuchennym, co jakiś czas robiłem energiczny zwrot, by mógł poruszać głową. Jego twarz coraz bardziej była powykręcana i pomięta, jak papier śniadaniowy po 4 użyciu i wykazywała coraz większe poirytowanie moim zachowaniem. Rozbawiony, postanowiłem pójść nieco dalej, ze swoim wkręcającym zachowaniem i wyciągnąłem rękę w jego kierunku. Widziałem już delikatny uśmiech na jego twarzy, a jego wzrok pochłaniał każdy ruch mojej dłoni. Gdy już prawie pod palcami czułem jego pofałdowaną jak falista blacha czaszkę, ominąłem go i chwyciłem dumnie wyprężoną paprykę. Myślałem, że jegomość eksploduje i zacznie mnie okładać pięściami. Wyglądał jak rozdrażniony pit bull, któremu ktoś zabrał miskę z jedzeniem. Nie mogłem się dłużej nad nim pastwić. Choć jego mądrość wypełniała atmosferę, poddawał się wszystkim wkrętom, jak pierwszoklasista na długiej przerwie. Zbliżyłem się do niego i szyderczo wycedziłem przez zęby: ” No, Kalafior…dziś będzie na ostro”. /tekst zapożyczony z innego posta o kalafiorze, gdyż bardzo mnie się podoba/

CZYTAJ WIĘCEJ