kolacja – Strona 2 – Vegenerat Biegowy

1 minuty czytania 6 kwietnia 2020 Brak odpowiedzi

PASZTET Z KISZONEJ KAPUSTY I CIECIERZYCY

Czasem tak bywa w kuchni, że planujesz zrobić obiad, a za chwilę się okazuję, że obiad musisz objąć nową koncepcją, bo zamiast niego wyszła Ci kolacja. Tak było w przypadku tego przepisu. Marzyły mi się piękne małe kotleciki w chrupiącej panierce, ale okazało się, że nie bardzo im się zbiera do chrupkości, a przy próbie przewracania, odkształcają się jak plastelina, przy 40 stopniach Celsjusza. Na szczęście podchodzę do tematu z dystansem i nie wrzucam przy pierwszym podejściu wszystkich klopsików. Zawsze sprawdzam, czy coś z tego wyjdzie. Zostawiam sobie wyjście awaryjne, które pozwala mi w trakcie gotowania zmienić plan. Co prawda wizja przepysznego obiadu wyparowała w mgnieniu oka, ale za to kolacja, była iście królewska! To moje potknięcie, chyba było dobrze pokierowane przez los. Niebawem Święta, a jak wiadomo, pasztetu nie może zabraknąć. Moi Mili, kto uwielbia kiszony smak, koniecznie musi zmiksować kapustę z ciecierzycą.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 25 marca 2020 Brak odpowiedzi

CUKINIA Z TAJSKIM AKCENTEM

danie główne, kolacja

Często na spotkaniach autorskich pada pytanie, czy zawsze gotowałem. W sumie, trudno jest mi ocenić, jak to było wcześniej, ale już jako dziecko, często kręciłem się w kuchni. Zaglądałem do garnków, obserwowałem, czaiłem się. Moja aktywność nie była jednak podyktowana chęcią niesienia pomocy. Baczna obserwacja miała na celu wyłapanie miski na ściankach której pozostał krem do ciasta, podprowadzenie naleśnika, skubnięcie kluski. Często udawało mi się „gwizdnąć” coś do jedzenia, unikając wzroku mamy. Przytrafiało się jednak, że rodzicielka wysłała za mną wydział pościgowy, w postaci mokrej ściery, która swym jestestwem okalała moje lico. Można by rzec, że byłem zwykłym obżartuchem, dla którego liczyło się tylko żarcie. W sumie, to trochę tak było. Jednak nie do końca. Czając się tak za futryną, jak Apacz próbujący upolować bizona, patrzyłem co się dzieje w garach. Choć wtedy nie zwracałem na to uwagi, dziś wiem, że te obrazy pozostały w mojej głowie. Mąki, przyprawy, odgłos krojenia, stukanie łyżki, odgłos młynka, zapach spalenizny – to dla mnie środowisko, w którym czuje się bardzo dobrze. Odnajduje się w tym i dziś z wielką łatwością potrafię łączyć smaki, zanim cokolwiek wrzucę do garnka.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 6 lutego 2020 Brak odpowiedzi

„TATAR”

kolacja, przekąska, śniadanie

Zdaję sobie sprawę, że ten tatar bardzo mocno odbiega od tego klasycznego, który był obowiązkowym elementem, suto zakrapianych peerelowskich imprez. Niemniej jednak technika wykonania i sposób przyprawienia, jest bardzo zbliżony, co pozwala na użycie tego nazewnictwa. Wiem, wiem! Za chwilę znów ktoś wyskoczy z tekstem, negującym moje posunięcie, ale uwierzcie, uodporniłem się na to, jak Stanisław Anioł, na protesty mieszkańców bloku, przy ulicy Alternatywy 4. Skoro nazwa wzięła się od poczynań tatarskich wojowników, którzy wkładali kawałki mięsa pod siodło, dlaczego nie okrzyknąć się Tatarem? Na potrzeby tego dania i posta, mogę zostać roślinożernym tatarskim wojownikiem, który zamiast mięsa, pod siodło upchnął warzywa i swym ciężarem wykonał bardzo ciekawe danie. Swoją drogą lepszą nazwą jest „tatar”, niż „dupą miażdżone warzywa”. Nie będę się zbyt mocno rozpisywał, żeby nie popłynąć. Gdy staram się bronić nazewnictwa swych potraw, humor wjeżdża na poziom ostrości, którego nawet nie obejmuje skala Scoville`a.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 1 lutego 2020 Brak odpowiedzi

„SALCESON”, CZYLI „KIEŁBASA” Z OBRAZKAMI

kolacja, przekąska, śniadanie

Dla jednych koszmar dzieciństwa, dla innych obiekt nasączony tęsknotą. Salceson, a raczej jego roślinna podróbka, jest bohaterem dzisiejszego wpisu. Jak to wygląda u mnie? Do której grupy należę? Nigdy nie byłem wielkim fanem szynki z przeszkodami, czy też innego lastryko. Ten wyrób ostatecznie został mi obrzydzony, w trakcie odbywania zasadniczej służby wojskowej. Nie wiem z czego był robiony, ale w trakcie przeżuwania paliłem więcej kalorii, niż w trakcie testu Coopera. Nie było to smaczne, ładne, ani przyjemne. Niestety, wiele razy musiałem się zmuszać do jedzenia, gdyż nie miałem innego wyboru. Dlaczego więc tak ochoczo wracam do czegoś, co było dla mnie czymś niesmacznym? Powodów jest kilka i niejednokrotnie już pisałem, dlaczego odtwarzam mięsne smaki. Głównym z nich jest zabawa. Musielibyście zobaczyć moją radość, gdy po wyciągnięciu produktu z miseczki zobaczyłem coś, co rzeczywiście przypominało salceson. Wizualnie w tej dziedzinie osiągnąłem mistrzostwo i jestem z tego dumny. Smakiem na pewno nie przypomina tradycyjnego produktu, ale jest przepyszny. Wiele osób, jak zwykle zresztą, będzie próbować zdeptać mój entuzjazm i zadowolenie. Mam jednak dla nich przykrą wiadomość. W dziedzinie tumiwisizmu, również sięgnąłem po mistrzowskie oznaczenie i każda bezpodstawna krytyka, spływa po mnie jak woda po tłustym talerzu. Odważnym życzę smacznego, a sceptykom więcej odwagi.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 23 stycznia 2020 Brak odpowiedzi

PASTA „MAKRELOWA”

kolacja, przekąska, śniadanie

Od piątku co jakiś czas jestem atakowany, bym w końcu udostępnił przepis na pastę „makrelową”. Wczoraj te ataki się nasiliły, po tym, jak wstawiłem pusty talerz, który dołączył do grona jakże znamienitej peerelowskiej kolekcji. Wstawię, a co! – pomyślałem, ale że wczoraj nie za bardzo miałem czas, przełożyłem to na dziś. Wstałem rano i w trakcie podjadania płatków kukurydzianych, zacząłem przeglądać telefon, by już przygotować zdjęcia z wyżej wspomnianym smarowidłem. Przesuwam palcem w górę i widzę: jedno zdjęcie kota, drugie zdjęcie kota, trzecie, czwarte, za chwilę wskakuje boczniak w tysięcznej odsłonie, kot, ponownie ten sam kot i znów ten sam kot. Czuję, że w mojej głowie narasta niepokój. Palec zaczyna przesuwać coraz szybciej kolorowe obrazki, aż w końcu zamiast pojedynczych fotografii, widzę kolorową rzekę przesuwającą się po matrycy telefonu. Ogarnia mnie coraz większa panika, gdyż już sobie przypomniałem, że mam tylko jedno ujęcie kanapki z „makrelową”. Pełen obaw i niepokoju postanowiłem zajrzeć do lodówki. Nie bardzo pamiętałem, czy wyzerowałem już pojemnik z pastą, czy jeszcze trochę zostało. Nie chciałem budować napięcia, dlatego szybkim szarpnięciem uchyliłem drzwi i widzę, że jest. Niebieski pojemnik stał na środkowej półce, ale na pierwszy rzut oka nie byłem w stanie ocenić, czy uda się coś z niego wyłuskać, wyskrobać, wygrzebać. Uchyliłem wieko, ale zanim do środka zajrzałem, po swojemu zmówiłem modlitwę (wolę nie przytaczać jej treści). Ilość, jaką ujrzałem na dnie opakowania, raczej nie rzuciła mnie na kolana i nie wprowadziła w stan orgazmu twarzowego (czyt. szeroki uśmiech). Niemniej jednak ilość produktu wystarczyła, by pokryć powierzchnię, z ukosa ciętej bagietki.

CZYTAJ WIĘCEJ