przekąska – Strona 2 – Vegenerat Biegowy

2 minuty czytania 16 stycznia 2020 Brak odpowiedzi

„WĄTROBIANKA”

Czując, że jadę już na resztkach paliwa, siadam przed komputerem i zaczynam klepać dla Was przepis. Wczoraj zdeklarowałem się, że pojawi się jakaś receptura, więc nie zrobię z pyska pewnej części ciała, dalej nazywanej dupą. Przedstawię smarowidło, które od kilku tygodni króluje w mojej kuchni. Jeśli treść tego wpisu nie będzie spójna, wybaczcie, proszę. Dzisiejszy dzień wyszarpnął ze mnie całą moc. Nie o tym jednak będzie dziś mowa, lecz o tym, co przez przypadek udało się stworzyć w kuchennym zaciszu. Rzecz będzie traktować o paście. Tak, o paście właśnie, która średnio co drugi dzień ląduje na kanapkach. Pewnego pięknego dnia, otworzyłem lodówkę i dostrzegłem w jej narożniku, smutną kostkę wędzonego tofu. Kilka dni wcześniej nadszarpnąłem nieco z tego produktu. Obok w pojemniczku, dostrzegłem smażony szpinak, który widać był już na wykończeniu. Nie wyglądał zbyt dobrze. W związku z tym, że nie lubię wyrzucać żadnej żywności, postanowiłem wrzucić wszystko do jednego pojemnika i zmiksować. Już przy pierwszym kęsie, wiedziałem, że znam ten smak. Zdawałem sobie sprawę, że pamiętam go z czasów bardzo odległych, kiedy to jeszcze na stojąco wchodziłem pod szafę. Podskoczyłem na krześle, gdy nagle przez moją głowę przeleciało słowo „wątrobianka”. Już następnego dnia, kompletowałem składniki, by to smarowidło nie tylko przypominało PRL-owski produkt, lecz był w smaku identyczny. Nie lubię siebie oceniać, ale w tym przypadku stawiam sobie ocenę celującą.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 18 listopada 2019 Brak odpowiedzi

SAŁATKA Z CZERWONEJ FASOLI

Bez kategorii, kolacja, przekąska, śniadanie

Siedzisz sobie spokojnie w fotelu, leniwie przewracając kartki książki, na którą czekałeś dwa tygodnie. Jak zwykle zamówienie musiało odleżeć swoje na poczcie, bo nie wyrobiłeś sobie nawyku codzienne zerkania w skrzynkę. Kilka razy dziennie obok niej przechodzisz, ale jakoś ciężko jest unieść do góry klapkę, by sprawdzić zawartość. Nagle tę bezwstydną ciszę, przerywa pukanie do drzwi. Podnosisz się niechętnie, by zerknąć, kto jest takim ryzykantem i przerywa Ci tę błogą chwilę relaksu. Zerkasz w dziurkę, by zaspokoić ciekawość i gdy obraz trafia do oka, w jednej chwili wyrywa Cię z klapek z wrażenia. Za drzwiami stoi wujek Janusz, ciocia Grażynka, kuzynka Karina z mężem swym Sebastianem i choć nie widzisz tego pasożyta, wiesz, że tam jest ten mały szatan Brajanek. Nie udasz, że nie ma Cię w domu, bo wujek już kiwa do wizjera. Widział Skurczybyk, że coś się poruszyło i popędza Cię, żebyś otworzył drzwi. Uchylasz drzwi i zanim cokolwiek zdołasz powiedzieć, wataha już jest w połowie korytarza i każdy próbuje coś powiedzieć. Masz wrażenie, że Cię nie widzą. Z kojącej ciszy, niespodziewana wizyta przenosi Cię na jarmark, gdzie każda przekupa przed nabyciem towaru raczy Cię konkretnym decybelem. Starasz się coś powiedzieć, przywitać towarzystwo, zaprosić do salonu, ale chyba jest za późno. Wujek już naparza pilotem w kierunku telewizora, bo podobno Liga Mistrzów gdzieś leci. Ciotka chyba jest mocno skonfliktowana z Kariną, bo skaczą sobie do gardeł. Masz nadzieję, że nie przyjechały tutaj na solówkę. Zerkasz na Brajana, który odbija się jak piłka pomiędzy kanapą i fotelem depcząc książkę, która przeleżała dwa tygodnie na poczcie. Zaczynasz powoli wchodzić w stan szału kurwicznego. Liczysz od 10 w dół, po chwili od jednego w górę. Zatracasz się i po chwili jesteś już przy 100, a ukojenia nerwów nie ma. Czarę goryczy przerwa blask światła lodówki. Wiesz, że to nie zwiastuje nic dobrego, bo w okolicy się kręcił wiecznie nienażarty Seba. O nie! – krzyczysz. Zdajesz sobie sprawę, że jak pozwolisz mu na swobodne poruszanie się w lodówce, to wieczorem jedyne co będziesz mógł się uraczyć, to będzie zapach pochłoniętego żarcia. Zaczynasz krzyczeć i machać rękami. Próbujesz dopaść Sebka i oderwać go od Twojego żarcia. Wrzeszczysz tak głośno, że tracisz obraz sprzed oczu i chyba za chwilę stracisz przytomność. Nagle jakby się wszystko urywa i siedzisz w fotelu. Zrywasz się i pędzisz do lodówki sprawdzić zawartość. Niczego nie brakuje. Na środkowej półce stoi sałatką, której straty byś nie przeżył. Rozglądasz się wokół siebie i nie widzisz nigdzie rozwrzeszczanej ekipy. Chyba na szczęście tylko lekko Ci się przysnęło.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 8 sierpnia 2019 Brak odpowiedzi

CHŁODNIK Z OGÓRKÓW I CHRZANU

danie główne, kolacja, przekąska, zupa

Zdarza się raz na jakiś czas, że zasiadam do komputera i gdy próbuję skleić jakiś wstęp do przepisu, w mojej głowie panuje chaos. Czuję pod skórą szalejące pomysły, ale ich niesprecyzowane ruchy nie mogą znaleźć drogi ujścia. Siedzę więc teraz przed monitorem, stukam w klawiaturę i wklepując kolejne wyrazy, traktuje ten manewr jak pas startowy, licząc na rozpęd. Nic się jednak nie dzieje. Zatrzymuje się po jednym zdaniu i wpatruje się jak zahipnotyzowany, w tekst, który za cholerę nie chce się rozwinąć. Zaczynam się zastanawiać nad tą niemocą i grzebiąc paluchami w najciemniejszych zakamarkach moich myśli, próbuję doszukać się przyczyny. Czy to już koniec? Czy moje pomysły zostały w 100% przelane do książki, a teraz już będzie tylko suchar wysmagany kurzem? Zaczynam powoli panikować i choć przy moim biurku nie pada deszcz, czuję że po moim czole spływa zimna kropla wody? W myślach wypłacam sobie solidnego „liścia” i ponownie grzebię w swojej głowie, by jakoś usprawiedliwić tę suszę słowną. W pewnym momencie poczułem ciepło rozpływające się po moim karku, a wraz z nim olśnienie. Już wiem, dlaczego jestem taki nieobecny. Słońce, które wdarło się przez okno i postanowiło zabawić się moim kosztem, nie pozwala na skupienie i wyciąga mnie na zewnątrz. W trakcie wietrzenia myśli, rodzą się pomysły nasączone Amaretto i słodkie jak Tiramisu…ale są też smaki wytrawne, jak ogórek podkręcony ostrym chrzanem.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 18 lipca 2019 Brak odpowiedzi

KALAFIOROWA PIZZA Z MAJONEZOWYM SOSEM PIEPRZOWYM

danie główne, przekąska

Gdy przechadzałem się po mieszkaniu, on cały czas zerkał na mnie, próbując wymusić na mnie jakąkolwiek reakcję. Prowokacyjne przewiercanie mnie wzrokiem, na nic się jednak zdało, gdyż doskonale znałem taki rodzaj zagrywki. Postanowiłem się z nim nieco zabawić. Wiedziałem, że strasznie go męczy ten bezruch, więc przyspieszając przy blacie kuchennym, co jakiś czas robiłem energiczny zwrot, by mógł poruszać głową. Jego twarz coraz bardziej była powykręcana i pomięta, jak papier śniadaniowy po 4 użyciu i wykazywała coraz większe poirytowanie moim zachowaniem. Rozbawiony, postanowiłem pójść nieco dalej, ze swoim wkręcającym zachowaniem i wyciągnąłem rękę w jego kierunku. Widziałem już delikatny uśmiech na jego twarzy, a jego wzrok pochłaniał każdy ruch mojej dłoni. Gdy już prawie pod palcami czułem jego pofałdowaną jak falista blacha czaszkę, ominąłem go i chwyciłem dumnie wyprężoną paprykę. Myślałem, że jegomość eksploduje i zacznie mnie okładać pięściami. Wyglądał jak rozdrażniony pit bull, któremu ktoś zabrał miskę z jedzeniem. Nie mogłem się dłużej nad nim pastwić. Choć jego mądrość wypełniała atmosferę, poddawał się wszystkim wkrętom, jak pierwszoklasista na długiej przerwie. Zbliżyłem się do niego i szyderczo wycedziłem przez zęby: ” No, Kalafior…dziś będzie na ostro”. /tekst zapożyczony z innego posta o kalafiorze, gdyż bardzo mnie się podoba/

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 9 kwietnia 2019 Brak odpowiedzi

BIAŁE KIEŁBADRONY

kolacja, przekąska, śniadanie, zupa

Będąc dzieckiem, zawsze ochoczo wyrywałem się do koszyczka wielkanocnego. Napełniałem go przeróżnymi frykasami, przykrywałem serwetą i zasuwałem do Kościoła. Nie bardzo wiedziałem, po co to robię, ale nie jestem tym faktem jakoś mocno zaskoczony, gdyż nadal nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi. Nie chcę jednak tutaj poruszać wątków religijnych, ani też skupiać się na mojej wiedzy w tym zakresie. Z wyżej wspomnianych wycieczek, najbardziej pamiętam krzyki mojej mamy po powrocie z Kościoła. Dlaczego krzyki? Czy zjadłem zawartość koszyka? Nie śmiałbym ruszyć tego. Cały czas w głowie lawirował komunikat — Zostaw, to na Święta. Co więc się stało, że jedną wycieczką do Świątyni Pana, potrafiłem spierdolić świąteczny nastrój, który i tak już był mocno przesiąknięty napięciem? Nie jest tajemnicą, że mam w sobie mnóstwo energii. Nawet będąc pociesznym grubaskiem, zachowywałem się, jakbym miał owsiki i wszędzie było mnie pełno. Nie trzeba mieć dobrze rozbudowanej wyobraźni, by przewidzieć, że koszyk wypełniony żarciem w mojej dłoni, to nie jest dobry pomysł. Nie potrafiłem zakodować faktu, że nie należy machać koszykiem wielkanocnym. Po powrocie do domu okazywało się, że zamiast pięknie ułożonej kompozycji, w wiklinowym wnętrzu, jest niezły burdel. Faktycznie, nie wyglądało to dobrze. Maślany baranek bardzo rzadko wracał do domu w całości. Zazwyczaj głowa leżała gdzieś obok albo traciła swój kształt po zderzeniu z wędliną. Skorupy przepięknych pisanek wyglądały jak ziemia po trzęsieniu. Pieczywo, które było jasne, po kąpieli w pieprzu wyglądało, jakby komuś wpadło do piaskownicy. Chyba robiłem coś nie tak. Wiem jednak, że gdybym dziś poszedł z takim samym zestawem, wszystko wyglądałoby tak samo. Spacerowałbym z kolegami i machałbym koszem jak pustą reklamówką z Biedronki.

CZYTAJ WIĘCEJ