Kategorie:
przekąska

Choć ostatnio jest straszna nagonka na mojego kumpla z dzieciństwa, nie przyjmuję tych opinii i pielęgnuję naszą przyjaźń. Staram się nie wsłuchiwać w głosy nienawiści i z nieskrywaną radością obwieszczam światu, że kochamy się miłością bezgraniczną. Być może wygląda to dość kontrowersyjnie, gdy dwóch przedstawicieli rodzaju męskiego jest ze sobą tak blisko, ale konwenanse mam w miejscu, gdzie kończą się plecy. Znam osoby, które na jego widok mają niestrawności, a wypowiedzenie jego imienia wywołuje torsje, jak podczas zetknięcia z przewodem podłączonym do wysokiego napięcia. Zdaje sobie sprawę, że mój przyjaciel nie jest idealny i jak każdy z nas ma swoje wady. W swoim życiu zaszkodził już niejednej osobie, ale ma za sobą miliony, którym uratował życie. Zaliczam się do osób, które zawsze grały z pszennym gościem do jednej bramki i nigdy nie miały ze sobą żadnych zatargów. Nie wyobrażam sobie dnia bez wspólnego śniadania. Uwielbiam nasze długie rozmowy w trakcie porannej kawy. Tkwimy już od lat w tym nienagannym związku… Mój gluten i ja. ~ 18.05.2017 r.

CZYTAJ WIĘCEJ

Mijała już trzecia godzina w pracy, a ja nadal nie jadłem drugiego śniadania. Głód, który od piętnastu minut wiercił dziurę w moim brzuchu, wydawał się przybierać na mocy, ale nie miałem ochoty sięgać do plecaka po pudełko z kanapkami. Wiedziałem, co czeka na mnie pomiędzy dwiema czerstwymi pajdami chleba. Sam je sobie k&%a mać przygotowałem. Miałem ochotę sam siebie spoliczkować i zasadzić konkretnego kopa w miejsce, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę. Zdawałem sobie sprawę, że głodzenie się nie jest dobrym rozwiązaniem, ale naprawdę nie miałem ochoty na kanapkę z pomidorem i dogorywającą rukolą. Soki czerwonego jegomościa sprawiały, że kilkudniowy chleb wyglądał jak szmata nasączona wodą. Głód stawał się coraz silniejszy. Miałem wrażenie, że w okolicy mostka spaceruje dobosz i zamiast w werbel, uderza pałką w moje flaki. Dość-powiedziałem, nie mogąc dłużej znieść dyskomfortu w żołądku. Zrezygnowany sięgnąłem w głąb plecaka i wyjąłem pudełko ze śniadaniem. Otwierając je, nawet nie patrzyłem, co się w nim znajduje. Chwyciłem zawartość i przymykając oczy, zrobiłem pierwszy kęs. Co do diabła-pomyślałem, rozkoszując się smakiem, który właśnie rozpływał się w moich ustach. Zamiast przemoczonej podeszwy, właśnie konsumowałem chrupiący wypiek, wypełniony aromatycznym farszem. Olśniło mnie, gdy sobie przypomniałem, że wieczorem piekłem drożdżowe buły. Nieświadomie zrobiłem sobie dzień.

CZYTAJ WIĘCEJ