#kluski – Vegenerat Biegowy

3 minuty czytania 17 lipca 2019 Brak odpowiedzi

MAKARON Z SOSEM PIECZARKOWYM I MUSZTARDOWĄ SAŁATĄ RZYMSKĄ

danie główne

Gdy wracałem z pracy, moje ciało bezczelnie ogarniał niesamowity głód. Żołądek chyba wdał się w romans z kręgosłupem. Czułem, że strasznie na niego napiera. Pokonując ostatnie metry do klatki schodowej, musiałem często mrugać oczami, żeby wyregulować ostrość. Potrzeba zjedzenia czegokolwiek była tak silna, że nawet zaatakowała aparat wzroku. Stanąłem przed drzwiami wejściowymi i machinalnie zacząłem wklepywać kod do domofonu, ale drzwi za żadne skarby nie chciały się otworzyć. Pierwsza próba, druga, trzecia, czwarta, pierdyliardsześdziesiątadruga. Ni chu chu…drzwi nie chciały się otworzyć. Czułem, że z każdą sekundą moje siły słabną, a ja ledwo trzymając pion, szarpiąc klamkę, próbowałem dostać się do środka. Byłem tak bezsilny, że nawet nie chciało mi się rzucać siarczystym sloganem, co zazwyczaj robię w chwilach emocjonalnego uniesienia. Stałem, jakby ktoś wyssał ze mnie całą energię. Gdyby nie układ kostny, pewnie leżałbym sflaczały na chodniku jak balonik, z którego ktoś spuścił powietrze. Postanowiłem podjąć ostatnią próbę przedostania się do domu. Czułem się jak Egon Olsen, który próbuje dostać się do sejfu, gdzie przechowywane są skarby korony duńskiej. Udało się! Drzwi stanęły otworem. Pewnie stałbym tam jeszcze 100 lat, gdybym sobie nie uświadomił, że pin do karty bankomatowej nie pasuje domofonu. Wpadłem do kuchni, zacząłem nerwowo wyciągać wszystko z lodówki, ale kątem oka dostrzegłem, że coś się dzieje za moimi plecami. Myślałem, że już się wyleczyłem z wizji, w których dominują kuchenne orgie. Nie wiem, czy miałem halucynacje spowodowane długotrwałym głodem, czy to się działo naprawdę. Na środku wyspy roznegliżowaną sałatę nacierał czosnek musztardą, a naprzeciwko nich blada pieczarka wciskała się pomiędzy orzechy nerkowca. Padłem.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 12 grudnia 2018 Brak odpowiedzi

PIEROGI Z (BEZ)RYBNYM FARSZEM

danie główne

Pierogi! Kocham je miłością bezgraniczną, która rozwija się z każdym dniem, tygodniem, miesiącem, rokiem. Gdybym miał zliczyć, ile ich zjadłem w swoim życiu, podejrzewam, że uzbierałby się całkiem niezły kopiec, który zawstydziłby gabarytami Kopiec Kościuszki. Są dla mnie wegańską alternatywą, która przewija się w prawie każdym restauracyjnym menu. Nie boję się więc wyruszać w podróż, gdyż nawet w Koziej Wólce, w barze u Pana Stefana będę miał co zjeść. Wszystko jest ładne i piękne, do momentu, gdy na stół wjeżdża zamówiona potrawa. W jednej chwili czar pryska i aparat wzroku, jak po czołówce z murem, próbuje wyregulować ostrość. Muszę z wielkim żalem przyznać, że w bardzo wielu przypadkach zamówione danie nawet nie przypomina pierogów, nie wspominając już o smaku, który również pozostawia wiele do życzenia. Nie jestem w stanie ogarnąć manewru, który sprawia, że zamiast w ciasto, farsz jest wepchnięty w twardą kluchę. Przecież taki glut, równie dobrze mógłby posłużyć jako zapasowa dętka rowerowa. Nie ogarniam. Zdarza się, że ciasto jest wyśmienite, ale co z tego, jeśli wnętrze wygląda, jakby ktoś je przed sekundą wyssał. Zamawiasz pierogi z grzybami i kapustą i czujesz się jak w lesie. Żeby znaleźć grzyba, musisz się mocno przyjrzeć, ostro nagimnastykować, a kapusta zalatuje octem, jakby przed chwilą romansowała z korniszonami. Wiem, może przesadzam. Uwielbiam jeść pierogi i nie ukrywam, że jestem pierogowym zboczeńcem. To chyba nie grzech? Są jednak na tym świecie miejsca, gdzie podają wyśmienite pierogi. Za każdym razem, gdy się z nimi spotykam, nie wyjdę z lokalu bez wyrażenia opinii i przekazaniu wyrazów uznania. Wczoraj postanowiłem zrobić 435762 podejście do tego dania, wciskając w nie farsz z „rybnym” akcentem.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 30 października 2017 Brak odpowiedzi

PYZY Z SOSEM „PIECZENIOWYM”

danie główne

Choć już jej długo nie widziałem, czułem że za mną chodzi i próbuje z przytupem władować się w moje życie. Bezszelestnie jak wytrawny zwiadowca poruszała się za mną każdego dnia, perwersyjnie atakując moje myśli. Nie starałem się jej przepędzić. Przyznam szczerze, że bardzo spodobał mi się fakt, że plącze się za mną ta puszysta dama. Była obecna przez całą dobę. W takcie sobotniego treningu próbowałem się z nią odrobinę podroczyć, podkręcając tempo. Byłem ciekawy czy nadąży. Były momenty, że zasuwałem jak kuna w gąszczu jesiennych liści, ale nie udało mi się jej zgubić. Przez cały czas czułem jej obecność i delikatny podmuch na plecach, który na pewno nie był efektem jej zadyszki. W niedzielę nastąpiła kulminacja, kiedy postanowiłem dłużej poleżeć w łóżku. Przed oczami cały czas miałem jej krągłości i za każdym razem, kiedy próbowałem się zatopić w objęciach Morfeusza, pojawiała się ona. W rytmie tanga wiła się pomiędzy myślami, by za chwile podskakiwać w rytmie Polki. O ile w ciągu dnia nie przeszkadzało mi to w ogóle, to w trakcie zasypiania ten obraz mnie denerwował jak wygłodniały komar latający przy moim uchu. Nie wytrzymałem i zrywając się z łóżka i postanowiłem się z nią rozliczyć. Na jakiś czas mam z nią spokój. Uspokoiła się skąpana w sosie, drożdżowa pyza.

PYZY:

0,5 kg mąki pszennej,
20 g świeżych drożdży,
3 łyżki cukru trzcinowego,
2 łyżki oliwy z oliwek,
250 ml mleka owsianego.

Pracę rozpoczynamy od przygotowania zaczynu : W 125 ml ciepłego mleka rozpuszczamy drożdże i mieszamy w miseczce z 2 łyżkami mąki. Odstawiamy na 15 minut by drożdże ruszyły.
Po upływie kwadransa, pozostałą mąkę mieszamy z cukrem, mlekiem, oliwą oraz gotowym zaczynem i wyrabiamy ciasto,
Ciasto odstawiamy w misce, pod przykryciem w ciepłym miejscu i czekamy aż podwoi swoją objętość.
Gdy ciasto wyrośnie, formujemy kulki i odkładamy na blat obsypany mąką. Przykrywamy pyzy ręcznikiem i zostawiamy na około 30 minut do ponownego wyrośnięcia.
Kluski gotujemy na parze przez około 10 minut.

SOS:

30 g borowików suszonych,
10 pieczarek
1 cebula,
2 łyżki sosu sojowego
3 ząbki czosnku,
1 ogórek kiszony,
1/2 łyżeczki papryki wędzonej,
1 łyżeczka majeranku,
pieprz, sól,
1/4 l wody,
1 łyżeczka musztardy
olej z pestek winogron.

Grzyby zalewamy 1/4 l gorącej wody i odstawiamy na około 30 minut.
Na patelni podsmażamy cebulę z czosnkiem, a po chwili dodajemy ogórka kiszonego.
Gdy cebula się zeszkli dodajemy pieczarki.
Gdy pieczarki zmiękną dodajemy grzyby leśne wraz z wodą, musztardę, sos sojowy i zagotowujemy. Doprawiamy
Całość wlewamy do kielicha blendera i miksujemy. Powstały sos wylewamy ponownie na patelnie i gotujemy an małym ogniu przez około 5 minut. W razie potrzeby można dolać odrobinę wody.

Od kiedy pamiętam zawsze wielbiłem te kluchy i do końca życia będą mi się kojarzyć z niedzielnym obiadem. Miłość dozgonna. Życzę miłego dnia, oraz smacznego.

2 minuty czytania 19 lipca 2017 Brak odpowiedzi

KOPYTKA Z PESTO SZCZAWIOWYM

danie główne

Od soboty w ręczniku papierowym na lodówkowej półce, czekał na swoją kolej skwaszony typ, znany w półświatku kulinarnym jako Szczaw. Nie będę wypisywał bzdur przepełnionych wodotryskiem, że uwielbiam tę roślinę i zajadam się nim przy każdej okazji. Szczerze mówiąc, nie przeżyłem z nim jeszcze żadnej przygody, przy której bym się rozpłynął w morzu zachwytu. Moje doświadczenie z tym liściem zatrzymało się na zupie, którą serwowałem już w formie przejrzystej, jak i nieco mętnej, bo postanowiłem zamieszać w garnku blenderem. O podjadaniu prosto z ziemi, w przerwach podwórkowego meczu piłki nożnej, nie będę wspominał. Chyba każdy, kto wychował się w zielonej okolicy, choć raz sprawił sobie, kwaśny wyraz twarzy przeżuwając szczaw. Nie chciałem po raz kolejny serwować zupy, która choć jest bardzo smaczna, nie rzuca na kolana. By poczuć magię spełnienia i zaliczyć ścięcie z nóg, po raz kolejny potrzebowałem prostego rozwiązania z kolorowym zakończeniem. Tak jak wczoraj wspominałem na facebook-u, są takie potrawy, które już w trakcie gotowania sprawiają, że szczerze się jakbym przedawkował prozac. W tym przypadku moje przeczucia również znalazły potwierdzenie w rzeczywistości. Gdy wymieszałem kluchy z gotowym już, aromatycznym pesto, oszalałem. Może co prawda nie tak bardzo, jak Zenek Martyniuk na widok zielonych oczy, ale fakt jest jeden…przepadłem.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 12 lipca 2017 Brak odpowiedzi

PYZY ZIEMNIACZANE Z BOBEM

danie główne

W kuchni roślinnej jest kilka takich produktów, które pokochasz od pierwszego kęsa, albo najzwyczajniej w świecie je znienawidzisz, bo ktoś je bez pomysłu podał. Pamiętam moje pierwsze spotkanie z topinamburem, który zamówiony w internecie, dotarł do mnie z garścią nadziei na dobry smak. Spotkanie to skończyło się gorzkim niesmakiem i wypełnieniem kosza na śmieci. Nie wiedziałem jak ugryźć ten temat. Wspominana już przeze wcześniej mnie mąka z ciecierzycy, też potrafi ostro namieszać w kubkach smakowych. Jeśli się z nią spotkacie, nie próbujcie jej roztworu z wodą. Nawet kwaśny smak soku cytrynowego, nie potrafi zniwelować „laczka” w gębie, który pojawia się po krótkotrwałym kontakcie. Kolejnym produktem na pewno jest bób, który pomimo całej skrywanej w sobie dobroci, ma swoich przeciwników i wielbicieli, jak to na gwiazdę przystało. Z racji tego, że staram się rozgryźć temat, stawiam się na miejscu przeciwników i patrzę ich oczami na jegomościa. Zapach, który roztacza w trakcie obróbki termicznej, może się kojarzyć bardzo dziwnie i raczej nie wróży nic dobrego. Osoby wrażliwe na aromaty, zapewne w tym momencie podziękują i uciekają z kuchni. Po ugotowaniu jasnozielone warzywo zamienia się w paskudnie szare coś, co bardziej przypomina głaz niż jadalny produkt. Po wysypaniu bobu na talerz tworzy się piękna chorwacka plaża. Ten widok raczej nie zachęca i chyba stąd się wzięło powiedzenie, że weganie jedzą kamienie. Przez kilka lat gotowania nauczyłem się jednego. Nawet jeśli coś mi nie zasmakuje za pierwszym razem, szukam kolejnych odsłon. Być może w trakcie przygotowania popełniłem błąd, a kolejne próby będą cudownym olśnieniem i odkryciem. Bób kocham bezgranicznie i w sezonie wciskam go wszędzie. Korzystam z jego niewątpliwej dobroci. BÓB, HUMMUS, WŁOSZCZYZNA ! (…tak jakoś mi się wymsknęło).

FARSZ:

500 g bobu,
3 ząbki czosnku,
pęczek pietruszki,
pieprz,
sól,
4 łyżki oliwy z oliwek.

Bób gotujemy z odrobiną cukru przez około 15 minut. Po 10 minutach dosypujemy ok. 1 łyżeczkę soli.
Po wystudzeniu bób obieramy ze skórek i rozgniatamy go widelcem.
Dodajemy czosnek przeciśnięty przez praskę, drobno posiekaną pietruszkę, oliwę, pieprz, sól i wszystko mieszamy.

CIASTO:

5 dużych ziemniaków,
skrobia ziemniaczana,
sól.

Ziemniaki obieramy, gotujemy z solą, rozgniatamy, studzimy.
Masę ziemniaczaną po lekkim wystudzeniu, dzielimy na 4 części. Wyciągamy jedną część i w jej miejsce wsypujemy skrobię ziemniaczaną. CAŁOŚĆ ziemniaków mieszamy ze skrobią. Ciasto wyjdzie gładkie, aksamitne, nie klejące się do rąk.
Z masy ziemniaczanej odrywamy odrywamy kawałek ciasta, formujemy kulkę i rozpłaszczamy ją na dłoni, tworząc „krążek” o grubości” ok. 5mm. Łyżeczką nakładamy farsz, na środek i zamykamy całość, tworząc kulkę. Gdy już mamy gotowy produkt, wrzucamy go do osolonego wrzątku. Po wypłynięciu na powierzchnię gotujemy przez 4 minuty. Podajemy okraszone podsmażoną cebulą i szczypiorem.

Osoby, które obserwują mojego bloga dłuższy czas wiedzą, że pałam wielką miłością do klusek ziemniaczanych. Jest to uczucie bezgraniczne, które ujawnia się co jakiś czas w nowej odsłonie. Wszystkim miłośnikom bobu życzę smacznego, oraz miłego dnia.