#papryka – Vegenerat Biegowy

2 minuty czytania 6 lutego 2020 Brak odpowiedzi

„TATAR”

Zdaję sobie sprawę, że ten tatar bardzo mocno odbiega od tego klasycznego, który był obowiązkowym elementem, suto zakrapianych peerelowskich imprez. Niemniej jednak technika wykonania i sposób przyprawienia, jest bardzo zbliżony, co pozwala na użycie tego nazewnictwa. Wiem, wiem! Za chwilę znów ktoś wyskoczy z tekstem, negującym moje posunięcie, ale uwierzcie, uodporniłem się na to, jak Stanisław Anioł, na protesty mieszkańców bloku, przy ulicy Alternatywy 4. Skoro nazwa wzięła się od poczynań tatarskich wojowników, którzy wkładali kawałki mięsa pod siodło, dlaczego nie okrzyknąć się Tatarem? Na potrzeby tego dania i posta, mogę zostać roślinożernym tatarskim wojownikiem, który zamiast mięsa, pod siodło upchnął warzywa i swym ciężarem wykonał bardzo ciekawe danie. Swoją drogą lepszą nazwą jest „tatar”, niż „dupą miażdżone warzywa”. Nie będę się zbyt mocno rozpisywał, żeby nie popłynąć. Gdy staram się bronić nazewnictwa swych potraw, humor wjeżdża na poziom ostrości, którego nawet nie obejmuje skala Scoville`a.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 20 września 2018 Brak odpowiedzi

SAJGONKI Z BOCZNIAKAMI I KISZONĄ KAPUSTĄ

danie główne, kolacja, przekąska

Czasem jest tak, że zanim wpadniesz do kuchni, masz w głowie ułożony plan i wydaje Ci się, że nic nie jest w stanie go zachwiać ani zburzyć. Jesteś przekonany, że pragnienia, jakimi się kierujesz, są jedynymi słusznymi, a składniki są idealnie dopasowane. Wszystko powinno grać jak w szwajcarskim zegarku, ale… No właśnie! Dzieje się czasem tak, że jeden impuls, dotyk, spojrzenie, sprawiają, że cały misterny plan rozpada się jak domek z kart. Niezachwiana wizja, nagle okazuje się założeniem, którego kruchość nie jest w stanie przetrwać potężnego uderzenia. W jednej sekundzie wszystko, co sobie zakładasz, rozpada się na milion kawałków i nie ma szans, by poskładać te niemożliwe do ułożenia puzzle. To jeden z tych momentów, w których nie załamujesz rąk w obliczu tragedii, która się właśnie dokonała. Stajesz z szeroko rozpostartymi ramionami, jak zwycięzca i z jeszcze większym impetem podejmujesz działanie. Czasem taki nieoczekiwany zwrot akcji, przynosi największe pokłady szczęścia. Tak też się stało tym razem, gdy podczas ślepego poszukiwania mąki, musnąłem opakowanie papieru ryżowego, schowanego głęboko w szufladzie. Drogie Panie, Przemili Panowie…przedstawiam sajgonki, które miały być pierogami.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 31 sierpnia 2018 Brak odpowiedzi

KLOPSY Z CZERSTWEGO CHLEBA

danie główne, kolacja, przekąska

Wracając z pracy do domu, bardzo często zatrzymuję się przy wiejskiej piekarni. Wodzony za nos zapachem świeżego chleba i bułek, nabywam drogą kupna gorące wypieki i pędzę do domu, by pochłonąć bułę, jeszcze przed jej wystygnięciem. Nie zważam na fakt, że w domu czeka na mnie niedokończony, wczorajszy chleb i czeka na wykończenie, które nigdy nie nadchodzi. Kilka dni temu ponownie poddałem się kuszącym aromatom, które wcisnęły hamulec w samochodzie i po raz kolejny wracałem do domu z plecakiem wypełnionym cudownym zapachem. Po wejściu do domu zacząłem tradycyjnie, przygotowywać sobie kanapkę, ale coś mnie powstrzymało. Kątem oka dostrzegłem chleb, który nieśmiało wysuwał się z papierowej torby. Widziałem jego smutne oblicze i przekaz wypełniony zrezygnowaniem. Wyglądał tak, jakby z jego aromatem uciekły wszystkie siły witalne. Spojrzałem na świeży produkt, który dzierżyłem w dłoni, po czym ponownie rzuciłem okiem w stronę chleba. Czynność tę powtórzyłem kilkukrotnie. Choć miałem wielką ochotę na tę przepyszną, podłużną, wypełnioną ziarnami bułkę, odłożyłem ją. Postanowiłem dać drugą szansę jegomościowi, który wczoraj stał na piedestale. Zdecydowałem zjeść czerstwy chleb.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 16 maja 2018 Brak odpowiedzi

SALCESON SOJOWY Z WARZYWAMI

kolacja, śniadanie

Obudził mnie potężny kac, który jest skrótem opisującym weekendowy stan psychofizyczny, pt. „K%*wa!…ale cierpię”. Leżąc gdzieś pomiędzy kanapą a fotelem, starałem się połapać, czym jest spowodowana ta niemoc. Czaszka mi pękała w szwach. W mojej głowie przeskakiwało co najmniej milion obrazów, których w żaden sposób nie mogłem zatrzymać, ani też uporządkować. Żeby nieco przyspieszyć powrót pamięci, uderzyłem otwartą dłonią w policzek. Zabolało. W obawie przed nierównomiernie pojawiającą się opuchlizną zaparkowałem też pięcioma palcami na drugim policzku. Obrazy jakby na chwilę się zatrzymały, pod wpływem zewnętrznych wstrząsów, a wspomnienia zaczęły powolnie napływać do głowy. Co prawda jak przez mgłę, ale widziałem rozszalały tłum Marchewek i Pietruszek taplający się w bulionie. Bez żadnego skrępowania zrzucały z siebie odzienie i ciągnęły za sobą resztę towarzystwa. Soja chyba przesadziła ostatnio z solarium, bo była bardzo wysuszona, ale równio ochoczo przyłączyła się do imprezy. Z tyłu głowy widziałem, jak na Musztardę nacierał Ogórek który, choć z kwaśną miną wydawał się zachwycony. Wiedziałem już, że warzywna ekipa ostro popłynęła z melanżem. Bałem się otworzyć oczy, że o dźwignięciu ciała z podłogi nie wspomnę. Zebrałem się w sobie i spodziewając się ogromnego bałaganu, podniosłem głowę, omiatając wzrokiem salon. Było wyjątkowo cicho, schludnie i niesłychanie jasno. Na stole czekała karteczka z napisem WIDZIMY SIĘ W TEJ SALCE SOON !

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 21 lutego 2018 4 komentarze

KISZKA Z GOTOWANYCH ZIEMNIAKÓW, TOFU I KISZONEJ KAPUSTY

danie główne, przekąska

Stałem przed nią już kilkanaście minut i nie wiem co z nią zrobić. Wpatrywałem się jak szpak w gnat, czy też inne zagubione pięć groszy i za żadne skarby nic mi nie przychodzi do głowy. Doskonale wiedziałem, że gdziekolwiek bym ją zabrał i cokolwiek bym z nią zrobił, powiązane to będzie z szerokim uśmiechem i dawką dobrego smaku. Nigdy mnie nie zawiodła, ale w tej chwili milczała. Wziąłem ją w dłoń i oglądając z każdej strony, szukałem inspiracji w każdym wgłębieniu i wypukłości. Kamiennym spojrzeniem starałem się rozbić jej pancerz, by dotrzeć do jej wnętrza, ale ona się broni równie kamienną obojętnością i brakiem wyrazu. Zacząłem ją podrzucać, łudząc się, że spojrzenie na nią w locie przywoła u mnie bardziej kreatywne myśli, ale w głowie nadal miałem pustkę. Chcąc z niej wyciągnąć, choć kroplę inspiracji, położyłem ją w sąsiedztwie ostrych noży. Myślałem, że zadziała wyobraźnia i w końcu pęknie, sypiąc pomysłami na dania z jej wykorzystaniem. Nadal milczała. Zrezygnowany usiadłem na kanapie i choć nie lubię tego przyznawać, poddałem się. Pogrążony w smutku, ze złamanym sercem, trzymałem przepiękną Pyrę na kolanach. Pomyślałem-niezła kicha!

CZYTAJ WIĘCEJ