#pasztet – Vegenerat Biegowy

2 minuty czytania 16 stycznia 2020 Brak odpowiedzi

„WĄTROBIANKA”

Czując, że jadę już na resztkach paliwa, siadam przed komputerem i zaczynam klepać dla Was przepis. Wczoraj zdeklarowałem się, że pojawi się jakaś receptura, więc nie zrobię z pyska pewnej części ciała, dalej nazywanej dupą. Przedstawię smarowidło, które od kilku tygodni króluje w mojej kuchni. Jeśli treść tego wpisu nie będzie spójna, wybaczcie, proszę. Dzisiejszy dzień wyszarpnął ze mnie całą moc. Nie o tym jednak będzie dziś mowa, lecz o tym, co przez przypadek udało się stworzyć w kuchennym zaciszu. Rzecz będzie traktować o paście. Tak, o paście właśnie, która średnio co drugi dzień ląduje na kanapkach. Pewnego pięknego dnia, otworzyłem lodówkę i dostrzegłem w jej narożniku, smutną kostkę wędzonego tofu. Kilka dni wcześniej nadszarpnąłem nieco z tego produktu. Obok w pojemniczku, dostrzegłem smażony szpinak, który widać był już na wykończeniu. Nie wyglądał zbyt dobrze. W związku z tym, że nie lubię wyrzucać żadnej żywności, postanowiłem wrzucić wszystko do jednego pojemnika i zmiksować. Już przy pierwszym kęsie, wiedziałem, że znam ten smak. Zdawałem sobie sprawę, że pamiętam go z czasów bardzo odległych, kiedy to jeszcze na stojąco wchodziłem pod szafę. Podskoczyłem na krześle, gdy nagle przez moją głowę przeleciało słowo „wątrobianka”. Już następnego dnia, kompletowałem składniki, by to smarowidło nie tylko przypominało PRL-owski produkt, lecz był w smaku identyczny. Nie lubię siebie oceniać, ale w tym przypadku stawiam sobie ocenę celującą.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 10 kwietnia 2018 Brak odpowiedzi

PASZTET Z KISZONEJ KAPUSTY, SŁONECZNIKA I CHLEBA RAZOWEGO

kolacja, przekąska, śniadanie

Co prawda klimat świąteczny odszedł już w zapomnienie i opadł jak swobodnie lawirujące w powietrzu pióro, muszę się z Wami podzielić przepisem. Z nieskrywaną dumą muszę powiedzieć, że było to najlepsze posunięcie tego miesiąca i pasztet, o którym za chwile napiszę, wjechał do kuchni jak dzik w żołędzie. Przez kilka ostatnich dni zabierałem się do napisania tego posta, ale za każdym razem, kiedy próbowałem usiąść do klawiatury, coś mniej od niej odciągało. Dziś, po kilkugodzinnej walce, udało się zakotwiczyć przy monitorze i sprzedać Wam recepturę na tao smarowidło. Osoby śledzące mojego bloga, wiedzą jak bardzo cenię polskie smaki. Wszystko, co ma kiszoną kapustę, ogórki kiszone, musztardę, cebulę lub czosnek, z założenia musi być pyszne. Szykując pasztet na Święta, postanowiłem pójść tym torem i zaopatrzyłem się w większość wyżej wymienionych produktów. Nie musiałem się zbytnio napracować, gdyż przez moją kuchnię przeleciało więcej pasztetów niż emerytów przez Lidla w dzień promocji. Wszystko poszło gładko. Problemy się zaczęły, gdy zacząłem próbować swoje dzieło. Pierwsza kanapka testowa, przykryta kiszonym ogórkiem sprawiła, że poczułem mrowienie w okolicy kostek. Drugi kawałek chleba przeciągnięty kiszonym smakiem na kolana wrzucił dziwną miękkość. Przy trzecim podejściu, mającym utwierdzić mnie w tym oszałamiającym smaku, padłem na kolana. W kalendarzu zapisałem dzień, w którym doszedłem do pasztetowej perfekcji.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 31 stycznia 2018 Brak odpowiedzi

BEZRYBNA PASTA Z CIECIERZYCY

koktajle, przekąska, śniadanie

Dochodziła piąta nad ranem. Zanim otworzyłem oczy, wyczułem intensywny rybny zapach, który bezczelnie wdzierał się do mojego nosa. Wiedząc, że moja kuchnia raczej nie dysponuje takim asortymentem, leżałem spokojnie i rozmyślałem czy przewrócić się na drugi bok, czy może pozostać w bezruchu i kontynuować lustrowanie otoczenia bez otwierania oczu. Postanowiłem jednak przetoczyć swoje ciało i gdy uniosłem się na łokciach, zaciągnąłem kolejny strzał nasączony rybą. Tym razem postanowiłem się rozejrzeć i usiadłem na łóżku. Zawinięty w kołdrę, z lekko otwartym jednym okiem, zacząłem się zastanawiać. Szukając przyczyny, myślami dotarłem do sąsiada, który jest wędkarzem. Może był na nocnych łowach-pomyślałem, a teraz obrabia nieszczęsne stworzenia. Nie, to nie to. Zaskakujący zapach się nasilał. Chcąc jak zaspokoić swą ciekawość, zerwałem się z łóżka z zamiarem szybkiego dotarcia do kuchni, ale coś poszło nie tak. W ciemności nie zauważyłem kota. Żeby go ominąć, wykonałem manewr lewoskrętny i zamiast w przedpokoju, znalazłem się na drzwiach, uderzając w nie z całej siły głową. Przez chwilę wyglądałem jak postać z kreskówki Warner Bros. Wokół mnie wirowały kolorowe gwiazdy, a ja rozmasowywałem guza, który wyrastał jak marchew po dobrym oprysku. Gładząc czoło, dotarłem do kuchni i w jednej chwili rozwiązała się rybna zagadka. Na blacie kuchennym, w świetle lampy postanowiło się zabawić dobrze znane mi towarzystwo. Na kocu z nori wiła się pękata Ciecierzyca, a wysuszony Pomidor nacierał ją oliwką. Zastanawiam się, czy to jeszcze kuchnia, czy amfiteatr, w którym odbywa się cyklicznie Festiwal Bzdur?

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 8 listopada 2017 Brak odpowiedzi

PASZTET Z FASOLI I PIECZONEGO BAKŁAŻANA

Bez kategorii, kolacja, przekąska, śniadanie

W czasach kiedy jadłem wszystko, nie miałem dylematu, z czym przyrządzić kanapkę serwowaną na śniadanie, czy też kolację. Otwierałem lodówkę, wyciągałem kilka plastrów żółtego sera, który przeważnie był w towarzystwie napompowanej wodą szynki i miałem już gotowy zestaw. Czy zmiana nawyków żywieniowych zmusiła mnie do czasochłonnego mieszania w garach? Czy w jakikolwiek sposób utrudniła mi życie, zajmując mi długie godziny spędzone na dysputach z warzywami? Nic bardziej mylnego. Gdy nie chce mi się wyjść do sklepu, by zrobić zakupy, zbieram wszystko, co jest w lodówce, szafce, czy skrzynce na warzywa i zaczynam rytualny proces gotowania „nawinie” (czyt. wrzucam do gara, co się nawinie). Wśród produktów zawsze jest złociste ziarno, które w półświatku kulinarnym nazywane jest Jaglanką. Niepozorna, ale potrafi wyskoczyć z konkretnym pazurem. W towarzystwie produktów obowiązkowych nie może zabraknąć Cebuli, która tkwiąc w nieformalnym związku z Czosnkiem, wyciska z niego łzy w trakcie rżnięcia. Nierzadko na blacie kuchennym pojawia się Fasola, która za sprawą swego nadęcia często jest spychana na drugi plan. Doceniajcie ją, gdyż jest w kiepskiej kondycji. Ostatnio mi szepnęła do ucha, że czuje się jak outsider. Wymieniać mógłbym godzinami, jaki zestaw ląduje na blacie, ale nie chodzi o to, by przedstawiać zawartość moich szafek. Każdy z Was ma swoje ulubione produkty, bez których dostaje w kuchni epilepsji. U mnie grono takich elementów niebezpiecznie się powiększa. Zastanawiam się nad powiększeniem kuchni. Tylko nie wiem, czy wyburzyć ścianę do sąsiedniego pokoju, czy może zrobić dobudówkę kosztem chodnika przed kamienicą.

1 bakłażan,
100 g słonecznika,
1 puszka białej fasoli,
2 łyżki siemienia lnianego,
1 łyżka bułki tartej,
10 suszonych pomidorów z zalewy,
2 łyżeczki kaparów,
1/2 łyżeczki papryki wędzonej,
pieprz,
sól,
1/2 łyżeczki ostrej papryki,
2 ząbki czosnku,
1 cebula,
olej z pestek winogron.

Bakłażana owijamy papierem do pieczenia lub folią aluminiową i wkładamy do piekarnika rozgrzanego do 200 stopni na 30 minut.
Po wyciągnięciu bakłażana z piekarnika, studzimy go, usuwamy pestki i wyciągamy miąższ.
Cebulę podsmażamy z czosnkiem na oleju.
Gdy cebula się zeszkli, dodajemy pomidory suszone i podsmażamy przez chwilę. Ściągamy z palnika.
Do garnka dorzucamy fasolę i bakłażana i słonecznik. Doprawiamy papryką, pieprzem, solą i miksujemy wszystko na gładką masę. Możemy użyć blendera ręcznego lub malaksera.
Do masy dokładamy bułkę tartą i zmielone siemię lniane. Jeśli masa wydaje się nam zbyt sucha, można dodać zalewy z pomidorów suszonych.
Przekładamy pasztet do foremki i pieczemy przez 45 minut w temperaturze 180 stopni.

Ile produktów dostępnych jest w lodówce, tyle może być odsłon pieczonego smarowidła. Tak właśnie powstał kolejny pasztet, który pochłaniany jest w ilościach hurtowych. Życzę udanego dnia, oraz smacznego.

3 minuty czytania 8 sierpnia 2017 1 odpowiedź

FASOLOWA PASTA Z KISZONYM OGÓRKIEM I MUSZTARDĄ

kolacja, przekąska, śniadanie

Już dawno w mojej kuchni nie było warzywnej imprezy – pomyślałem wracając z pracy do domu. Wiedziałem, że muszę coś z tym zrobić, by reputacja warzywnego świra, nie wyblakła jak czarny t-shirt pozostawiony na słońcu. Przemierzając zatłoczone ulice, układałem w głowie plan i telepatycznie wysyłałem zaproszenia do potencjalnych uczestników. Temperatura na zewnątrz raczej nie zachęcała do gorącego melanżu, więc postanowiłem, że musi to być szybka akcja. Impulsywny wyskok wypełniony dobrym smakiem i garścią pozytywnych emocji. Gdy wbijałem kod do domofonu, uśmiech zajmował sporą powierzchnię mojej twarzy. Plan był gotowy. Zanim dotarłem do drzwi mieszkania, usłyszałem znajome dźwięki i łomot. Dobrze wiedziałem skąd dochodzą i uśmiech stał się jeszcze szerszy. Miałem wrażenie, że śmieje się całym sobą. W głowie jednak kołatały pytania – Dlaczego rozpoczęli beze mnie? Dlaczego nie poczekali? Po wejściu do kuchni wszystko stało się jasne. Nie tylko ja tęskniłem za imprezową rozpustą, a wiadomości myślowe wysyłane przeze mnie były tylko cichym przyzwoleniem do rozpoczęcia fiesty. W pomieszczeniu roiło się od warzyw. Porozkładały się na kanapach i fotelach, jakby za chwilę na ścianie miał być wyświetlony kolejny sezon Gry o Tron. Gwarno było jak na przerwie w gimnazjum. Moją uwagę jednak przykuła para baraszkująca w kącie. Przez podskakujący tłum nie bardzo widziałem co robią, więc postanowiłem podejść i podejrzeć ich harce. Gdy stanąłem na przeciw, dostałem wytrzeszczu, jakby mi ktoś do pośladków przyłożył kabel pod napięciem. Zobaczyłem jak Fasola pieści się z ogórkiem, który bez żadnego skrępowania wślizguje się w musztardę. Wyobraźnia zadziałała. Przepadłem.

CZYTAJ WIĘCEJ