#pomidory – Strona 2 – Vegenerat Biegowy

3 minuty czytania 3 października 2018 2 komentarze

FASOLA W POMIDORACH ZAPIEKANA POD ZIEMNIACZANYM SOSEM

Prowadzony okrzykami i głośnym śmiechem, przemieszczałem się wąskim korytarzem. Nie widziałem, dokąd zmierzam, ale czerwona poświata migająca z oddali, rytmicznie napędzała moje nogi. Szedłem przed siebie jak zahipnotyzowany, nie zastanawiając się nad tym, co za chwilę mogę ujrzeć. Nawet nie wiem, czy byłem spokojny, czy może poddenerwowany. W ogóle nie panowałem nad swoim ciałem. Jakbym bezwładnie spadał. Nagle, jakbym się w dziwny sposób teleportował, znalazłem się w pomieszczeniu, gdzie w centralnym punkcie stało jacuzzi. Żeby opisać to, co działo się w środku, musiałbym użyć słów, których nie wypada używać w godzinach porannych, lub zaczerpnąć pełne zdania ze słownika wyrazów dziwnopolskich. Pośrodku całego towarzystwa podskakiwała radośnie dziewczyna, która oskubana z godności i wszelakiego odzienia, nagabywała dwóch jegomości. Jeden z nich chyba nie wylewał za kołnierz, gdyż twarz jego przypominała soczystego pomidora, który etap dojrzewania ma już dawno za sobą. Obok niego siedział wpatrzony w skoczną damę, mały kurdupel. Chyba kilka dni temu rozkładało go przeziębienie i leczył się Czosnkiem. Zalatywało od niego, jakby spodziewał się ataku wampirów. Gdy podszedłem jeszcze bliżej, zobaczyłem inną dzierlatkę, której nos ledwo wystawał zza krawędzi. Chyba ktoś ją mocno zdenerwował, bo siedziała nadęta jak Fasola. W pewnym momencie ktoś wpadł na pomysł, żeby do tej rozpustnej zabawy dorzucić nieco piany, która swą gęstością przykryła wszystkich imprezowiczów i mój obraz. Chyba coś poszło nie tak i wymknęło się spod kontroli, bo głośne okrzyki przerwał głuchy dźwięk, przypominający tłuczone szkło. Przetarłem oczy, otworzyłem je jeszcze szerzej, by wyregulować ostrość i okazało się, że kot strącił kokilkę z obiadem, a mnie się najzwyczajniej przysnęło po obiedzie.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 31 lipca 2018 Brak odpowiedzi

TARTA ZE SZPINAKIEM, SUSZONYMI POMIDORAMI I KALAFIOROWYM SOSEM.

danie główne

Gdy jestem w trakcie długiego, samotnego treningu, bardzo często dumam o jedzeniu. Niekoniecznie jest to rozmyślanie o kolejnych przepisach do bloga, często zdarza się, że po prostu mam na coś ochotę. Tu i teraz. Pokonuję dziesiąty, potem jedenasty kilometr, a tu nagle w głowie pojawia się myśl o soczystym burgerze z burakiem i za żadne skarby nie chce się odczepić.Biegnę w towarzystwie swojej wizji, a ona natrętnie atakuje moje zmysły, próbując skrócić mój trening i skierować moje nogi w stronę kuchni. Walczę, odganiam ją i biegnę dalej. Wydawać by się mogło, że sytuacja jest opanowana, tymczasem w okolicy czterdziestego piątego kilometra, gdy głód zaczyna już mocno doskwierać, przychodzi mi do głowy ociekające czekoladą ciasto bananowe. Myśl o tym daniu sprawa, że zamiast rytmicznie oddychać, skupiam się na połykaniu śliny, by nie utopić się w jej nadmiarze.

~Vegenerata bieg przez kuchnię, czyli szalone menu ultramaratończyka.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 18 kwietnia 2018 Brak odpowiedzi

SZPINAKOWY BURGER Z SUSZONYMI POMIDORAMI

danie główne, kolacja, śniadanie

Choć to był dopiero początek podróży, miałem wrażenie, jakbyśmy jechali co najmniej pół dnia. Głód, który pojawił się znienacka, zaczął wyrywać mnie z fotela pasażera, przyklejając do szyby, w poszukiwaniu jakiegoś baru. Gdyby nie fakt, że usta trzymałem daleko od szklanej zapory, wyglądałbym jak glonojad, miarowo przesuwający się po ścianie akwarium. Czułem się jak w podstawówce, gdy od razu po wejściu do autokaru wyciągałem kanapki przygotowane przez rodzicielkę. Tym razem nie byłem tak dobrze przygotowany logistycznie i jedyne co mogłem zjeść to przepełnione głodem myśli. Musiałem je przełykać i natychmiast przetrawić, by nie oszaleć. Nagle mym oczom ukazały się znajome złote łuki, które znałem bardzo dobrze, nie tylko z opowieści. Wrzasnąłem wręcz na ich widok, jednocześnie zmuszając kierowcę do zjazdu w prawo. Wbiegłem do środka i bez zastanowienia zamówiłem swój ulubiony zestaw na zabicie głodu. Warto zaznaczyć, że do najmniejszych nie należę, to i ilość zawiniątek na tacy była spora. Kilka bułek wypełnionych mizernej jakości kotletem i serem, który ociekał tłuszczem jak karkówka na grillu, zniknęło w mgnieniu oka. Zamiast poczekać na uczucie sytości, włożyłem do ust rurkę i pociągnąłem solidny łyk waniliowego mlecznego napoju. W połowie półlitrowego kubka czułem się, jakbym dobijał gwóźdź nasycenia. Poczułem, że głód na chwilę odszedł….

Na szczęście to obrazek sprzed kilku lat. Choć czasem spotykam się ze znajomym głodem, nie wracam już do zapychania się jedzeniem bez żadnej wartości. Wolę poświęcić kilkadziesiąt minut w ciągu dnia i przygotować sobie zestaw burgerów, warzyw i cholera wie czego jeszcze. Od kilku lat wolę jeść zdrowiej, smaczniej, świadomie.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 13 lutego 2018 Brak odpowiedzi

JAGLANE KLOPSIKI Z TOFU, W SOSIE PIECZARKOWYM

danie główne

Od chwili kiedy ją ujrzałem w dyskoncie spożywczym, wiedziałem, że coś się między nami wydarzy. Jej przenikliwe spojrzenie jakby zsynchronizowało się z moim krokiem i przechadzało się ze mną po sklepie. Nie miałem ochoty na żadne przygody ani tym bardziej na ckliwe romanse, dlatego niewzruszenie na twarz wcisnąłem maskę utkaną z obojętności. Próbując cały czas zachować dystans, starałem się obok niej nie przechodzić. W jej pobliżu zataczałem szerokie kręgi jak Kamaz z przyczepą wchodzący w zakręt. Choć nie miałem jej w zasięgu wzroku, cały czas czułem jej obecność. Miałem wrażenie, że rozsiadła się w mojej głowie i jak dyrygent orkiestrze, nadaje rytm moim zmysłom oraz myślom. Lawirując pomiędzy regałami, znalazłem wyjście z tego labiryntu i zostawiając ją za sobą, udałem się w kierunku kasy. Gdy już miałem w zasięgu wzroku bramki kasowe, a w uszach rozbrzmiewał znajome dźwięki skanowanych towarów, stanąłem jak rażony prądem. W odległości 5 metrów ode mnie siedziała dama, którą wydawać by się mogło, zgubiłem. Uśmiechała się do mnie, rozciągając się na skrzynce z napisem-PROMOCJA. Nie mogłem już nic zrobić, gdyż przyblokowała mi jedyną drogę wyjścia. Spuściłem wzrok na dół, chwyciłem ją za rękę i udałem się z Pieczarką do domu

SOS:

500 g pieczarek,
1 duża cebula,
2 ząbki czosnku,
otarta skórka z połowy cytryny,
1 szklanka śmietany z nerkowców,
1 szklanka bulionu warzywnego,
pieprz,
sól,
gałka muszkatołowa,
olej do smażenia,
1/2 pęczka natki pietruszki.

Na oleju podsmażamy pieczarki pokrojone w plastry.
Dodajemy pokrojoną w piórka cebulę i przeciśnięty przez praskę czosnek.
Podlewamy wszystko bulionem, a następnie dodajemy śmietanę. Doprawiamy.
Gdy sos zacznie się redukować, dodajemy posiekaną natkę pietruszki i skórkę cytrynową.

KLOPSIKI:

100 g suchej kaszy jaglanej,
200 g tofu wędzonego,
10 pomidorów suszonych z zalewy,
1 łyżeczka czosnku granulowanego,
szczypta ostrej papryki,
pieprz,
sól,
2 łyżki zalewy z suszonych pomidorów,
2 łyżki zmielonego siemienia lnianego,
1 kopiasta łyżka mąki ryżowej.

Kaszę przygotowujemy zgodnie z instrukcją na opakowaniu.
Do ugotowanej kaszy dodajemy rozdrobnione tofu, pomidory, zalewę i przyprawy. Wszystko blendujemy.
Do powstałej masy wsypujemy mąkę, siemię lniane i mieszamy.
Formujemy małe kotleciki, które układamy na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia.
Pieczemy przez 25-30 minut w temperaturze 180 stopni (termoobieg).
Podajemy z wcześniej przygotowanym sosem i zestawem surówek.

Ten zestaw obiadowy nie należy do zbyt skomplikowanych, ale uwierzcie – potrafi wciągnąć i sprawić, że chce się więcej i więcej i …jeszcze więcej. Kocham wyraźne nie przekombinowane smaki. Życzę Wam podobnych doznań, miłego dnia, oraz standardowo smacznego 😉

1 minuty czytania 7 lutego 2018 Brak odpowiedzi

ZIEMNIACZANA PIZZA Z TOFU

danie główne, kolacja, przekąska

Dziś będzie bardzo krótko i bez przytupu, gdyż przepis jest zamieszczany jako delikatny tuning pizzy z batatem. Chcąc jednak uniknąć zbędnych pytań i ataków, postanowiłem spisać wszystkie czynności i składniki. Choć obydwa placki są bardzo podobne bardzo różnią się smakiem. Zastanawiam się czy pizza z pyry nie zepchnie z piedestału klasycznej. Temat do rozważenia.

CIASTO:

200 g pure z ziemniaków,
150 g mąki żytniej pełnoziarnistej ( można użyć mąki bezglutenowej),
1/2 łyżeczki soli,
1/2 łyżeczki czosnku granulowanego,
10 suszonych pomidorów.

Do wykonania kompletnej pizzy wykorzystałem ziemniaki, które pozostały z obiadu, tak więc trudno określić ile ich było przed obraniem i ugotowanie.
Suche składniki mieszamy ze sobą, dodajemy 200 g pure, pokrojone drobno suszone pomidory i wyrabiamy ciasto.
Z podanych proporcji powinno wyjść ciasto nie przywierające do dłoni. W razie potrzeby dodajemy mąki żytniej.
Ciasto rozwałkowujemy na cienki placek (średnica 30 cm) i umieszczamy go na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia, który powinien być delikatnie wysmarowany olejem.
Pieczemy przez 15 minut bez termoobiegu w temperaturze 200 stopni.