#ryż – Vegenerat Biegowy

2 minuty czytania 25 marca 2020 Brak odpowiedzi

CUKINIA Z TAJSKIM AKCENTEM

Często na spotkaniach autorskich pada pytanie, czy zawsze gotowałem. W sumie, trudno jest mi ocenić, jak to było wcześniej, ale już jako dziecko, często kręciłem się w kuchni. Zaglądałem do garnków, obserwowałem, czaiłem się. Moja aktywność nie była jednak podyktowana chęcią niesienia pomocy. Baczna obserwacja miała na celu wyłapanie miski na ściankach której pozostał krem do ciasta, podprowadzenie naleśnika, skubnięcie kluski. Często udawało mi się „gwizdnąć” coś do jedzenia, unikając wzroku mamy. Przytrafiało się jednak, że rodzicielka wysłała za mną wydział pościgowy, w postaci mokrej ściery, która swym jestestwem okalała moje lico. Można by rzec, że byłem zwykłym obżartuchem, dla którego liczyło się tylko żarcie. W sumie, to trochę tak było. Jednak nie do końca. Czając się tak za futryną, jak Apacz próbujący upolować bizona, patrzyłem co się dzieje w garach. Choć wtedy nie zwracałem na to uwagi, dziś wiem, że te obrazy pozostały w mojej głowie. Mąki, przyprawy, odgłos krojenia, stukanie łyżki, odgłos młynka, zapach spalenizny – to dla mnie środowisko, w którym czuje się bardzo dobrze. Odnajduje się w tym i dziś z wielką łatwością potrafię łączyć smaki, zanim cokolwiek wrzucę do garnka.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 6 lutego 2020 Brak odpowiedzi

„TATAR”

kolacja, przekąska, śniadanie

Zdaję sobie sprawę, że ten tatar bardzo mocno odbiega od tego klasycznego, który był obowiązkowym elementem, suto zakrapianych peerelowskich imprez. Niemniej jednak technika wykonania i sposób przyprawienia, jest bardzo zbliżony, co pozwala na użycie tego nazewnictwa. Wiem, wiem! Za chwilę znów ktoś wyskoczy z tekstem, negującym moje posunięcie, ale uwierzcie, uodporniłem się na to, jak Stanisław Anioł, na protesty mieszkańców bloku, przy ulicy Alternatywy 4. Skoro nazwa wzięła się od poczynań tatarskich wojowników, którzy wkładali kawałki mięsa pod siodło, dlaczego nie okrzyknąć się Tatarem? Na potrzeby tego dania i posta, mogę zostać roślinożernym tatarskim wojownikiem, który zamiast mięsa, pod siodło upchnął warzywa i swym ciężarem wykonał bardzo ciekawe danie. Swoją drogą lepszą nazwą jest „tatar”, niż „dupą miażdżone warzywa”. Nie będę się zbyt mocno rozpisywał, żeby nie popłynąć. Gdy staram się bronić nazewnictwa swych potraw, humor wjeżdża na poziom ostrości, którego nawet nie obejmuje skala Scoville`a.

CZYTAJ WIĘCEJ

4 minuty czytania 16 stycznia 2019 Brak odpowiedzi

GOŁĄBKI Z RYŻEM I KOTLETAMI SOJOWYMI

danie główne

Zbliżała się 40 minuta drugiej połowy meczu, a ja nadal grzałem ławę. Wiedziałem, że jako klasowy grubas, nie mam szans, by wejść na boisko, ale gdzieś z tyłu głowy jeszcze tliła się nadzieja. Kątem oka zerkałem na zegar i widziałem, jak każda uciekająca sekunda, przybliża mnie do niechlubnego tytułu Króla Gorącej Ławy. Nagle, jeden z zawodników naszej drużyny, po zderzeniu z innym piłkarzem, upadł na murawę. Nie wyglądało to dobrze, ale moją twarz rozświetlił szeroki uśmiech i poderwałem się na równe nogi. Usłyszałem za sobą soczyste „Ku**a mać”. Po tym niezbyt cenzuralnym wytrysku emocjonalnym trenera wiedziałem, że moje modły zostały wysłuchane i po chwili biegłem jak oszalały na ustaloną pozycję. Gwizdek. Gra została wznowiona i zacząłem biegać, raz w prawo, raz w lewo w oczekiwaniu na jakieś podanie. Czasu było coraz mniej, a ja nadal nie dotknąłem piłki. Widziałem, że sędzia coraz częściej zerka na zegarek i w uszach już słyszałem gwizdek kończący spotkanie. W tym samym momencie, w okolicy mojej prawej stopy, dostrzegłem futbolówkę i bez namysłu zacząłem biec, rytmicznie przesuwając ją delikatnymi uderzeniami. Mijałem kolejnych zawodników. Czułem się jak Lewandowski, który zmierza do bramki przeciwnika po swego jubileuszowego gola. Wiedziałem, że to jest mój dzień, którego świetność przypieczętuję zwycięskim strzałem. Gdy już przymierzałem się do ostatecznego strzału, zrobiło się niewyobrażalnie jasno i zamiast trybun dostrzegłem znajome pomieszczenie kuchenne. W drzwiach stała Magda i z niedowierzaniem patrzyła, jak kopiąc kapustę, lawiruję pomiędzy krzesłami.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 4 listopada 2017 Brak odpowiedzi

PIWNE RISOTTO Z BRUKSELKĄ

danie główne

Uwielbiam weekendowe wybiegania, kiedy przez kilka godzin mogę eksplorować okoliczne ścieżki biegowe i bratać się z psami, które czają się, by zaparkować uzębieniem na moich pośladkach. Niekiedy jest tak, że zamykam się na cały świat i nie myślę o niczym. Nie kontroluję kroku biegowego, nie zauważam otoczenia, które zmienia się z każdym przebiegniętym kilometrem. Jestem totalnie odcięty i oderwany od rzeczywistości. Są jednak dni, kiedy przeżywam prawdziwe oblężenie myślowe i w trakcie treningu staram się dopracować kolejne dania, lub wygenerować całotygodniowe menu. Dziś, choć biegałem z Jackiem, w chwilach zawieszenia, przekładałem w głowie wszystkie dostępne produkty i roztaczając wizje obiadowe, czułem smak każdego pomysłu. Choć wizji było tyle, że z uszu wydobywał się siwy dym, moje myśli co jakiś czas powracały do Brukselki, która jakiś czas temu postanowiła się u nas zatrzymać. Gdy wchodziłem do domu miałem już gotowy plan, który po przekroczeniu progu mieszkania rozbił się o podłogę. Wystarczyło kilka godzin nieobecności, a w kuchni zastałem na wpół rozebraną brukselkę, która postanowiła się zabawić i dobierała się do Piwa. Cholera wie, jak to jest z tym złotym napojem, ciężko określić jego płeć, ale nie zamierzałem ingerować w preferencję zielonej koleżanki. Cieszyłem się, pochłaniając ten niezwykle interesujący widok. Nie zamierzałem im przeszkadzać. Widząc zadowolenie obydwu stron, postanowiłem ryżem sypnąć na szczęście.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 26 czerwca 2017 Brak odpowiedzi

BURACZANE RISOTTO Z GRILLOWANĄ GRUSZKĄ

danie główne

Przyglądałem się im od dłuższego czasu. Napięcie, które zbudowali wokół siebie, nie przepuściło nawet natrętnej muchy, próbującej się wedrzeć pomiędzy ciała. Ona zerkała na niego zalotnie i wyginając swe smukłe ciało, próbowała wykrzesać z niego choćby iskierkę namiętności. Kuszącym uśmiechem roztaczała bezgraniczną słodycz, która oddziaływała nawet na mnie. Co jakiś czas ciężko wzdychałem i zastawiałem się, ile jeszcze wytrzymam. Im dłużej moje oko spoczywało na niej, tym coraz śmielsze były moje wizje. Z każdą sekundą obraz zatopienia się w jej sokach by wyraźniejszy i sprawiał, że odpływałem. Już chciałem się zerwać, ale po raz ostatni spojrzałem na tego nieszczęśnika, którego nieśmiałość wbijała w ziemię. Widziałem, że ma na nią ochotę, ale wstyd zalewał jego twarz solidnym rumieńcem. Nie mogłem kosztem zaspokojenia swoich potrzeb, obedrzeć chłopaka z marzeń. Podszedłem bliżej i poprosiłem rozgrzaną pannę, by zajęła się tym nieśmiałym chłopcem, nie zważając na jego bierność. Nie czekając na rozwój sytuacji, wyszedłem z pokoju, a po powrocie ujrzałem ich nagie ciała… Rozpaloną Gruszkę, leżącą na rozebranym Buraku.

CZYTAJ WIĘCEJ