#śniadanie – Strona 2 – Vegenerat Biegowy

2 minuty czytania 6 lutego 2020 Brak odpowiedzi

„TATAR”

Zdaję sobie sprawę, że ten tatar bardzo mocno odbiega od tego klasycznego, który był obowiązkowym elementem, suto zakrapianych peerelowskich imprez. Niemniej jednak technika wykonania i sposób przyprawienia, jest bardzo zbliżony, co pozwala na użycie tego nazewnictwa. Wiem, wiem! Za chwilę znów ktoś wyskoczy z tekstem, negującym moje posunięcie, ale uwierzcie, uodporniłem się na to, jak Stanisław Anioł, na protesty mieszkańców bloku, przy ulicy Alternatywy 4. Skoro nazwa wzięła się od poczynań tatarskich wojowników, którzy wkładali kawałki mięsa pod siodło, dlaczego nie okrzyknąć się Tatarem? Na potrzeby tego dania i posta, mogę zostać roślinożernym tatarskim wojownikiem, który zamiast mięsa, pod siodło upchnął warzywa i swym ciężarem wykonał bardzo ciekawe danie. Swoją drogą lepszą nazwą jest „tatar”, niż „dupą miażdżone warzywa”. Nie będę się zbyt mocno rozpisywał, żeby nie popłynąć. Gdy staram się bronić nazewnictwa swych potraw, humor wjeżdża na poziom ostrości, którego nawet nie obejmuje skala Scoville`a.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 1 lutego 2020 Brak odpowiedzi

„SALCESON”, CZYLI „KIEŁBASA” Z OBRAZKAMI

kolacja, przekąska, śniadanie

Dla jednych koszmar dzieciństwa, dla innych obiekt nasączony tęsknotą. Salceson, a raczej jego roślinna podróbka, jest bohaterem dzisiejszego wpisu. Jak to wygląda u mnie? Do której grupy należę? Nigdy nie byłem wielkim fanem szynki z przeszkodami, czy też innego lastryko. Ten wyrób ostatecznie został mi obrzydzony, w trakcie odbywania zasadniczej służby wojskowej. Nie wiem z czego był robiony, ale w trakcie przeżuwania paliłem więcej kalorii, niż w trakcie testu Coopera. Nie było to smaczne, ładne, ani przyjemne. Niestety, wiele razy musiałem się zmuszać do jedzenia, gdyż nie miałem innego wyboru. Dlaczego więc tak ochoczo wracam do czegoś, co było dla mnie czymś niesmacznym? Powodów jest kilka i niejednokrotnie już pisałem, dlaczego odtwarzam mięsne smaki. Głównym z nich jest zabawa. Musielibyście zobaczyć moją radość, gdy po wyciągnięciu produktu z miseczki zobaczyłem coś, co rzeczywiście przypominało salceson. Wizualnie w tej dziedzinie osiągnąłem mistrzostwo i jestem z tego dumny. Smakiem na pewno nie przypomina tradycyjnego produktu, ale jest przepyszny. Wiele osób, jak zwykle zresztą, będzie próbować zdeptać mój entuzjazm i zadowolenie. Mam jednak dla nich przykrą wiadomość. W dziedzinie tumiwisizmu, również sięgnąłem po mistrzowskie oznaczenie i każda bezpodstawna krytyka, spływa po mnie jak woda po tłustym talerzu. Odważnym życzę smacznego, a sceptykom więcej odwagi.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 23 stycznia 2020 Brak odpowiedzi

PASTA „MAKRELOWA”

kolacja, przekąska, śniadanie

Od piątku co jakiś czas jestem atakowany, bym w końcu udostępnił przepis na pastę „makrelową”. Wczoraj te ataki się nasiliły, po tym, jak wstawiłem pusty talerz, który dołączył do grona jakże znamienitej peerelowskiej kolekcji. Wstawię, a co! – pomyślałem, ale że wczoraj nie za bardzo miałem czas, przełożyłem to na dziś. Wstałem rano i w trakcie podjadania płatków kukurydzianych, zacząłem przeglądać telefon, by już przygotować zdjęcia z wyżej wspomnianym smarowidłem. Przesuwam palcem w górę i widzę: jedno zdjęcie kota, drugie zdjęcie kota, trzecie, czwarte, za chwilę wskakuje boczniak w tysięcznej odsłonie, kot, ponownie ten sam kot i znów ten sam kot. Czuję, że w mojej głowie narasta niepokój. Palec zaczyna przesuwać coraz szybciej kolorowe obrazki, aż w końcu zamiast pojedynczych fotografii, widzę kolorową rzekę przesuwającą się po matrycy telefonu. Ogarnia mnie coraz większa panika, gdyż już sobie przypomniałem, że mam tylko jedno ujęcie kanapki z „makrelową”. Pełen obaw i niepokoju postanowiłem zajrzeć do lodówki. Nie bardzo pamiętałem, czy wyzerowałem już pojemnik z pastą, czy jeszcze trochę zostało. Nie chciałem budować napięcia, dlatego szybkim szarpnięciem uchyliłem drzwi i widzę, że jest. Niebieski pojemnik stał na środkowej półce, ale na pierwszy rzut oka nie byłem w stanie ocenić, czy uda się coś z niego wyłuskać, wyskrobać, wygrzebać. Uchyliłem wieko, ale zanim do środka zajrzałem, po swojemu zmówiłem modlitwę (wolę nie przytaczać jej treści). Ilość, jaką ujrzałem na dnie opakowania, raczej nie rzuciła mnie na kolana i nie wprowadziła w stan orgazmu twarzowego (czyt. szeroki uśmiech). Niemniej jednak ilość produktu wystarczyła, by pokryć powierzchnię, z ukosa ciętej bagietki.

CZYTAJ WIĘCEJ

3 minuty czytania 13 listopada 2019 Brak odpowiedzi

KISZONA „MOZARELLA”

kolacja, śniadanie

Dawno już nie pisałem posta na tej stronie, dlatego odpalając laptopa, pierwszą blokadę zaliczyłem już przy wpisywaniu hasła. Ze względów bezpieczeństwa, staram się używać zróżnicowanych kombinacji i powoli się gubię. Nie wiem, czy „sztachnijsieferomonem” przypisane jest do Gmaila, czy może używam teraz tego hasła do Netfilxa. Pogubiłem się. Po kilkudziesięciu próbach się udało. Grzebałem w hasłach najbardziej skomplikowanych, a ono okazało się banalnie proste. No dobra! Mam odpalony panel administratora, klawiatura jest spragniona, by w nią postukać, ale głowa jakby odwykła od kreatywnych wodotrysków. Szukam pobudzenia, grzebiąc w myślach jak złomiarz w okolicy zakładu ślusarskiego i nic nie przychodzi mi do głowy. Staram się zerkać na poprzednie posty, w których cebula zrzucała swe odzienie, chcąc podniecić kalafiora. Szukam bezczelnie inspiracji w tym, co już się przelewało w mojej głowie. Dotarłem nawet do posta, gdzie czosnek nacierał musztardą, roznegliżowaną sałatę. O ja pierdolę-pomyślałem. Ostro musiałem popłynąć w trakcie pisania. Niekiedy po miesiącach, latach wracam do tekstów, które napisałem i mam wrażenie, że to nie ja jestem ich autorem. Tak to jest, jak się pisze nieprzemyślane teksty na kolanie. Obiecuje sobie i Wam, że od dziś będę trenował pisanie. Nie gwarantuję jednak, że w tych opowiastkach będzie ład i porządek. Musiałbym najpierw uprzątnąć bałagan, który mam w głowie.

CZYTAJ WIĘCEJ

2 minuty czytania 5 marca 2019 Brak odpowiedzi

CEBULOWY CHLEB Z GARNKA

kolacja, przekąska, śniadanie

Choć ostatnio jest straszna nagonka na mojego kumpla z dzieciństwa, nie przyjmuję tych opinii i pielęgnuję naszą przyjaźń. Staram się nie wsłuchiwać w głosy nienawiści i z nieskrywaną radością obwieszczam światu, że kochamy się miłością bezgraniczną. Być może wygląda to dość kontrowersyjnie, gdy dwóch przedstawicieli rodzaju męskiego jest ze sobą tak blisko, ale konwenanse mam w miejscu, gdzie kończą się plecy. Znam osoby, które na jego widok mają niestrawności, a wypowiedzenie jego imienia wywołuje torsje, jak podczas zetknięcia z przewodem podłączonym do wysokiego napięcia. Zdaje sobie sprawę, że mój przyjaciel nie jest idealny i jak każdy z nas ma swoje wady. W swoim życiu zaszkodził już niejednej osobie, ale ma za sobą miliony, którym uratował życie. Zaliczam się do osób, które zawsze grały z pszennym gościem do jednej bramki i nigdy nie miały ze sobą żadnych zatargów. Nie wyobrażam sobie dnia bez wspólnego śniadania. Uwielbiam nasze długie rozmowy w trakcie porannej kawy. Tkwimy już od lat w tym nienagannym związku… Mój gluten i ja. ~ 18.05.2017 r.

CZYTAJ WIĘCEJ